Դավիթ Խլղաթյան

Հերոսածին մայրերի համար դժվար է համակերպվել իրենց որդիների կորստի հետ: 44-օրյա պատերազմը խլեց նաև Դավիթին: Խլղաթյան Դավիթը ծնվել է 1998 թ.-ին Արմավիր մարզի Ակնալիճ գյուղում: Պատերազմ է գնացել սեպտեմբերի  29-ին, կռվել է Մարտունիում, ապա տեղափոխվել Ֆիզուլի, որտեղ էլ անմահացել է հոկտեմբերի 25-ին:

Դավիթ Խլղաթյանի մայրը՝ Լուսյա Խլղաթյանը որդուն նվիրված հուզիչ բանաստեղծություն է գրել, որը առանց արցունքի անհնար է կարդալ:

 

Սգավոր մոր զրույցը

Անարդար, անգութ, նզովյալ աշխարհ…

105 տարվա եղեռնից հետո կրկին լռեցիր

ՈՒ պատճառ դարձար մի նոր եղեռնի:

Նորից պատերազմ, նորից արհավիրք,

Մրմուռ ու մրմունջ պատեց ողջ ազգիս:

Կրկին զոհվեցին ազգի նվիրյալներ,

Վիրավորվեց, խեղանդամ դարձավ ազգիս սերուցքը

Սարսափելի ցավ ու վիշտ է բոլորի համար,

Ու այս ամենը հանուն ոչնչի, հանուն պարտության:

Հազարավոր մայրեր սգավոր դարձան ,

Հայրեր ,եղբայրներ վրեժի ցասումով լցվեցին,

Սիրահար սրտեր անդարձ բաժանվեցին,

Որբեր,որոնք միշտ հայրական սիրո պակաս պիտի զգան,

Քույրեր, որոնք կորցրած եղբոր կորստից կարոտ պիտի զգան

105 օր սպասելուց հետո որդուս ՝ Դավիթին

Ամուր գրկելու, կրծքիս սեղմելու փոխարեն

Գրկեցի նրա եռագույնով պատված փակ դագաղը:

Մրմուռը սրտիս, կարոտս չառած անբախտ որդուցս՝

Փակ դագաղը առանց բացելու հանձնեցինք

Իր կյանքից թանկ արժևորած հայրենի հողին:

Նահատակվեցին հայրենիքի պաշտպան-նվիրյալները՝

Ջութակահար,դաշնակահար, որոնց նվագը վերջնական լռեց,

Երգիչներ՝  որոնց երգը վերջին անգամ խրամատում հնչեց:

Մարզիկներ՝ որոնց հաղթանակից հայկական եռագույնը չի ծածանվելու

Հողագործի, այգեգործի այգիները չի մշակվելու,

Մեկը մյուսից լավ, մեկը մյուսից քաջ ու անկրկնելի,

Խելագարի պես փնտրում եմ 22-ամյա որդուս՝ Դավիթին,

Ամեն մի ծառի,ամեն մի թփի, ամեն մի քարի,

Ծագող արևի շողերի, շարժվող ամպերի ,

Լուռ ու մութ գիշերվա փայլող աստղերի,

Մանուկ հասակից մինչև հիմա հավաքած նկարների մեջ:

Ամենուր փնտրում եմ, սակայն ոչ մի տեղ չկա, չեմ գտնում:

Էլ չեմ դիամանում էս անգութ ցավին,

Ու  չեմ հավատում՝ Դավիթս չկա,

Քանի ապրում եմ, ինձ հետ ապրում է,

Քանի շնչում եմ, ինձ հետ շնչում է,

Ինձ հետ ամենուր է, ես այդ զգում եմ:

Անցնում եմ Դանթեի դաժան դժոխքի միջով,

Թույնից էլ դառը, կառչած կոկորդիս, ամուր սեղմում է,

Անսահման սիրուց, դաժան կարոտից մարում է հոգիս:

Քո նկարների  գրառումներից մեկում գրել էիր.

«Ամենից շատ ուզում եմ, որ ծնողներս ինձանով հպարտանան»:

Իմ անվախ, քաջ, կարգապահ, բարեսիրտ Դավիթ…

Անչափ հպարտ եմ, որ ունեմ քեզ նման ժպտերես,խելացի որդի:

Դավի՜թս, հարազա՜տս, թա՜նկս, անգի՜նս …գանձս:

Չկաս դու հիմա, չկան խելացի խրատներդ,որոշումներդ,

Փշրվել են բոլոր երազանքներս քեզ հետ միասին:

Չգիտենք՝ վաղը ինչի սպասենք:

Ամենուր՝ գերեզման, լաց ու կոծ և վիշտ

Ոչնչի հանդեպ հույս, հավատ չունենք:

Այսպիսի պատիժ ինչու, Տեր Աստված,

Որն է մեղքը մեր,

Հարցեր, որոնք չեն ունենալու պատասխաններ:

Մի բուռ Հայաստան՝ այսքան դավաճանված:

Աթոռի կռիվ է՝անդադար,անամոթաբար:

Եթե հայրենիքը թանկ էր Ձեզ համար

Լինեիք կռվի դաշտում՝զինվորի կողքին:

Նրանց՝հայրենի հողին թափված արյունը թաց է դեռ, չչորացած

Շատ շուտ մոռացաք հազարավոր զոհերին,

Անտեսված վիրավորներին, գերեվարվածներին:

Որ մեկը ասեմ…սա է պատկերը մեր հայրենիքի:

Դուք, ազգի նվիրյալներ, չխնայեցիք,

Տվեցիք ամենաթանկը՝ Ձեր կյանքը,

Սակայն հայրենիքը չպաշտպանեց Ձեզ:

Այսքանից հետո գոնե հանդարտվեք,

Մի բռունցք դարձեք, հայեր, միացեք

Մեր հայրենիքին Անդրանիկ,Նժդեհ,Մոնթեներ են պետք:

Փրկեք ծովից ծով Հայաստանից մնացած

Արյունով պահած մի բուռ հողը հայրենի,

Զինվորներ, ազգի նվիրյալներ եք,

Ոչ մի վայրկյան չեք վարանել,մարտնչել եք

Դուք չեք,պարտվել, դուք հաղթել եք այս պատերազմում:

Դուք չեք մահացել, անմահացել եք մարդկանց սրտերում:

Հավերժ փառք Ձեզ, հայ նահատակներ,

Հավերժ պարտք մեզ՝  Ձեզ հիշելու համար

Մինչև կյանքիս վերջ Ձեր փառքն ու գործը հիշելու և հիշեցնելու,

Ներեք ինձ՝ Ձեզանից հետո ապրելուս համար:

Անուն առ անուն:

 

 

Նյութը՝ wompos.ru-ից
24.01.2022