Ականջներումս է Գոռիս քչքչան ծիծաղի ձայնը
Քառասունչորսօրյա պատերազմի առաջին օրվա առաջին զոհերից մեկն է Գոռ Գևորգի Մելքոնյանը։Ծնվել է 2002 թվականի մայիսի 27-ին Երևանում։Սովորել է Ավանի թիվ 104 հիմնական դպրոցում։ Դպրոցն ավարտելուց հետո 2020 թվականին զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության, ծառայել է Մարտակերտի 5-րդ պաշտպանական զորամասում որպես հրետանավոր։
Գոռը բնավորությամբ շատ ինքնուրույն,ընկերասեր ու հայրենասեր տեսակ էր զրույցում պատմում է Գոռի մայրը` Տիկին Լիլիան. -Գոռս կարող էր ծառայության չգնալ կարգ ուներ,բայց զինվորական ստուգումների ժամանակ ամեն ինչ արեց,որ գնա ու գնաց ասում էր` Էդ իմ պարտքն ա, պիտի անպայման գնամ...Շատ նպատակներ ուներ ասում էր` Մամ ջան գնամ բանակ գամ ամեն ինչ լավ կլինի,քիչ մնաց հենց եկա դու էլ չպիտի աշխատես,ես ամեն բան կանեմ քո համար,որ էլ չաշխատես,որովհետև դու շատ ես աշխատել։ Գոռս մի ամիս ու կես էր ծառայության մեջ,բայց իրեն շատ էին սիրում ու հարգում բանակային շրջապատում, ընկերներից մեկը`Հակոբը եկել էր Եռաբլուր Գոռիս գտնելու,այն ժամանակ դեռ նկար չկար,հետո մի քանի անգամ եկել ու գտել էր տղայիս,Գոռիս Գոռո էր ասում,առանց տղայիս հացի չէր նստում,շատ բարի էր ու մաքուր սիրտ ուներ իմ բալեն։Քիչ էր խոսում,բայց ամեն ինչը չափված,հավասարակշռված էր,ես հաստատ համոզված եմ, որ ինչ նպատակ էլ ուներ,որոնց մասին մենք չգիտեինք հաստատ կիրագործեր,եթե էս ամենը էսպես չլիներ...Սիրած աղջիկ ուներ, ասում էր` Ծառայած տղային ուրիշ ձև են նայում,տղան անպայման պիտի ծառայի, չծառայածը պետք չի,որովհետև դա մեր պարտքն ա։
Ամեն տարի դեկտեմբերի 25-ին Գոռն անհամբերությամբ սպասում էր,թե երբ պիտի եղևնին զարդարեն,այն եղևնին, որը հիմա իր նոր տանը` Եռաբլուրում զարդարված է գնել են Գոռն ու իր մայրիկը` Տիկին Լիլիան,Գոռի ծառայության մեկնելուց մի տարի առաջ։ Տիկին Լիլիայի պատմելով,եղևնին զարդարելը, գնումներ կատարելը ինքն ու Գոռն էին անում. -Ավանդույթ էր դարձել ամեն տարի դեկտեմբերի 25-ին եղևնին զարդարելը, Գոռս փոքր երեխայի նման ուրախանում էր, ասում էր` Մամ ե՞րբ ենք զարդարելու եղևնին։ Գոռս կա, մինչև հիմա ականջներումս է Գոռիս քչքչան ծիծաղի ձայնը, ես երկու տղա ունեմ, ու հավատում եմ հրաշքին, ես սպասում եմ Գոռիս գալուստին...
Վերջին հեռախոսազանգը եղել է եղբոր` Գուրգենի հետ։ Եղբորն ասել է` Ախպեր կռիվ ա, մենք հելանք։Տագնապի ժամանակ առաջինն է զենք վերցրել ու պատրաստվել կռվին,չնայած որ իր կարգի շնորհիվ կարող էր չկռվել,սակայն Գոռը փախչողներից չէր,չգնաց ու մինչև վերջ մնաց մարտի դաշտում։
Տիկին Լիլիան երկու տղա ունի Գոռն ու Գուրգենը։Վերջինս ևս մասնակցել է պատերազմին,կամավորագրվել է, մասնակցել մարտերին,այնուհետև վիրավորվել։
Գոռը զոհվել է պատերազմի հենց առաջին օրը`սեպտեմբերի 27-ին,սակայն գտնվել է տասը ամիս հետո,հուղարկավորվել է հունիսի 13-ին Եռաբլուրում,Արցախի նախագահի հրամանագրով արժանացել է «Մարտական ծառայություն» մեդալին, Գոռը 40 օրվա զինծառայող էր,18 գարուն ապրած... Փառք ու խոնարհում Գոռ Գևորգի Մելքոնյանի վառ հիշատակին։