Ամեն զինվորի զոհվելիս մենք հետը մեռնում ենք
Կարեն Ուլուբաբյանը ծնվել է 1995թվ. Արցախի՝ Մարտունի քաղաքում: Սովորել և ավարտել է Ն.Ստեփանյանի անվան թիվ 1 դպրոցը:
Կարենը դաստիարակվել էր որպես հայի անկոտրուն տեսակ, ուժեղ, չնահանջող ու չպարտվող: Նրա համար առաջնայինն ու կարևորը հայրենիքն էր, ընտանիքը, ընկերները, որոնց համար նա կտար ամենաթանկն ու երբեք չէր վարանի:
Պատճառներից մեկն այն էր, որ Կարենի հայրը Արցախյան ազատամարտի մասնակից է եղել, մի քանի անգամ մարտադաշտում վիրավորվել ու մեծ դժվարությամբ ապաքինվել է, սակայն նրա կյանքը նույնպես վաղ է ընդհատվել:
2013-2015թվ. ծառայել է ԼՂՀ ՊԲ-ի Մարտունիի զորմասերից մեկում:
Կարենը երբեք չի սիրել տանը խոսել կամ պատմել ծառայությունից, չի ցանկացել, որ մայրը տեղյակ լինի սահմանային լարվածության ու կատարված դեպքերի մասին:
2014թվ. օգոստոսին ժամկետային ծառայության ժամանակ Կարենը իր մարտական ընկերների հետ միասին կանխել էր թշնամու կողմից նախաձեռնված դիվերսիոն-հետախուզական ներթափանցումը, թշնամուն պատճառելով կենդանի ուժի կորուստներ:
2016թվ. ապրիլին Կարենը ցանկություն է հայտնել կամավոր մեկնել առաջնագիծ, սակայն մերժում է ստացել, քանի որ եղբայրը տվյալ պահին ծառայության մեջ է եղել: Բայց Կարենը ամեն կերպ փորձել է գնալ եղբոր մոտ և իր հաստատակամ ու ուժեղ բնավորության շնորհիվ հասել է իր ուզածին և շաբաթներ շարունակ եղել զինվորների կողքին։
Նույն տարվա սեպտեմբեր ամսին անցել է պայմանագրային ծառայության, որպես ավագ սերժանտ՝ Մարտունիի զորամասերից մեկում: Ինչպես և ժամկետային ծառայության ժամանակ, այդպես էլ պայմանագրային ծառայության ժամանակ աչքի է ընկել իր զգոնությամբ ու քաջությամբ, բոլորին ուժ տվել ու հորդորել երբեք չվախենալ թշմանուց:
2017թվ.հունվարի 22-ին Կարենը զոհվել է հակառակորդի կողմից արձակված կրակոցից։
Հերոսը հետմահու պարգևատրվել է ԼՂՀ Նախագահի կողմից՝ «Մարտական ծառայություն» մեդալով:
Սոցցանցերից մեկում Կարենը ապրիլյան պատերազմի օրերին կատարել էր հետևյալ գրառումը՝ «Ամեն զինվորի զոհվելիս մենք հետը մեռնում ենք»:
Հավերժ փա՛ռք ու խոնարհում...