Արայիկ Կիրակոսյան

Գյուղամիջում արցախյան ազատամարտի նահատակների պանթեոնն է: Անգեղակոթը շատ զոհեր տվեց Արցախյան պատերազմներում: Զոհվածներից ոմանք հուղարկավորվեցին Սիսիանի պանթեոնում, ոմանք` Եռաբլուրում, 15 հոգին էլ` հայրենի գյուղի պանթեոնում: Վերջին երկուսը` 44-օրյա պատերազմի նահատակներ Արայիկ Կիրակոսյանն ու Պարույր Եսայանն են…

Պանթեոնում վեր է խոյանում Անդրանիկի հուշարձանը, կողքին` եղեռնի 100-ամյակի հուշաքարն է, վերջերս ավելացել է նաեւ նահատակ Պարույր Եսայանի` կիթառի նմանությամբ հուշաղբյուրը:

Արայիկ Կիրակոսյանի հուշաքարին հայրը` Էդիկը, որդու անուն-ազգանվան կողքին փակագծում գրել է նաեւ Մխո: Ասում է` գյուղում բոլորը նրան Մխո գիտեն, նույնիսկ շարային ներկա-բացակայությունների ժամանակ երբ հնչել է նրա` Արայիկ Կիրակոսյան անուն-ազգանունը, որդին երբեմն ռեկացիա չի տվել, մինչեւ կողքից ընկերները բոթել են նրան ներկա ասել: Ինքն էլ էր իրեն Մխո կոչում: Թե որտեղի՞ց էր այդ մականունը «կպել» Արայիկին, հայրն էլ չգիտի, միայն ասում է, որ դպրոցական տարիներին ինչ-որ բանաստեղծություն է արտասանել, որտեղ եղել է այդ բառը, ու էդպես էլ Արայիկի համար դարձել է մականուն եւ կպել- մնացել, ինչը որդին հոժարակամ կրում էր: Անգեղակոթի միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո Արայիկ Կիրակոսյանը 2008-2010թթ.-ին ծառայել է բանակում: Ծառայությունն անցել է Ջրականում, Արա Լեռ զորամասում: Բանակից զորացրվելուց հետո գնացել է Ռուսաստան, որոշ ժամանակ աշխատել այնտեղ, ապա վերադարձել հայրենի գյուղ, ամուսնացել եւ պայմանագրային ծառայության մտել Սիսիանի զորամասում: Զինակից ընկերների հետ Շաղատի դիրքերն էին հսկում: Պատերազմի նախորդող երեք ամիսը դիրքերից գրեթե չիջան: Ամենից շատ երեխաներին էր կարոտում` 3-ամյա Էդիկին եւ 5-ամյա Խաչիկին:

«Մի անգամ իջել էր դիրքերից` ջուր տանելու, զանգեց հորը, խնդրեց իջնել Շաղատ` իրեն տուն բերի, որ իր քոթոթներին տեսնի: Երեխաներին քոթոթներս էր ասում կամ` գոջոներս: Դա նրա վերջին տեսնելը եղավ… Հետո պատերազմը սկսվեց, Արայիկս գնաց ու էլ չեկավ: Հոկտեմբերի 8-ին իջան Շաղատի դիրքերից, գնացին Արցախ: Վերջին անգամ հետը խոսեցինք հոկտեմբերի 9-ին, Հադրութից, ասում էր` էստեղ ամեն ինչ խաղաղ է ու հանգիստ, ոնց որ մեր սահմանները: Բայց ամսի 10-ի առավոտվա կողմերը անօդաչուն արդեն հարվածել էր Արայիկիս մեքենային: Արայիկս ավագ սերժանտ էր, ինքն էր վարել մեքենան… Նրա հետ էլի տղաներ զոհվեցին` Գեւորգը, Հրահատը, Աշոտը, Անուշավանը, ջոկից փրկվել են միայն 3 հոգի, որ վիրավորվել էին, ու հիմա ողջ են: Ընկերները հետո պատմել են, որ Արայիկը շատ լավ էլ զգացել է, թե ինչ է սպասվում իրենց, զինակիցներին խնդրել է ոչ ոք մեքենայից չթռչի, եթե մի բան լինի, թող բոլորին միասին լինի, ասել է` մեկս բոլորի համար, բոլորս` մեկի: Միասին ծառայել ենք, միասին էլ կզոհվենք: Արայիկիս զոհվելու լուրը ամենաուշը մենք ենք իմացել, հոկտեմբերի 24-ին ստացել ենք դնթ անալիզի պատասխանը, հոկտեմբերի 26-ին որդուս աճյունը հանձնել են մեզ, իսկ 29-ին հուղարկավորել ենք մեր գյուղի պանթեոնում»,-ասում է Արայիկ Կիրակոսյանի մայրը` Սահականուշը` երբեք չհաշտվելով որդու կորստյան մտքի հետ:

 

Նյութը՝ aravot.am-ից
14.01.2022