Արդեն մեկ տարի արցունքը չի ցամաքում
Շամբամիջյան հրապարակում, որ արցախյան քառօրյայի նահատակ, համայնքի երջանկահիշատակ ղեկավար Մայիս Միրզոյանի անունն է կրում, ինձ դիմավորեց Սիսիան համայնքի Դարբաս-Շամբ գյուղերի վարչական ղեկավար Սաշա Ստեփանյանը: Հենց հրապարակում մի քանի տարի առաջ նրա նախաձեռնությամբ մի փոքրիկ պուրակ է հիմնվել, խաչքար է տեղադրվել` արցախյան պատերազմի նահատակներին նվիրված, ձորերեցի նահատակների անուններով 11 անվանական եղեւնի է տնկվել: Ցավոք, նորերը պիտի ավելանան` 44-օրյա պատերազմի ձորերեցի նահատակներ Ժորա Միքայելյանի, Մարատ Հակոբջանյանի, Արմեն Պետրոսյանի անուններով…
Խնդրում եմ Սաշային` միասին գնալ Մարատենց տուն, ինձ հետ կրել այն անտանելի ծանրությունը, որ ամեն անգամ պատում է ինձ` զոհվածի տուն գնալիս, զոհվածի մոր կամ կնոջ հետ զրուցելիս: Սաշան ոչ միայն չի մերժում, այլեւ պատրաստակամորեն միանում է ինձ: Ներողություն եմ խնդրում Մարատ Հակոբջանյանի մորը` տիկին Անահիտին, կնոջը` Գայանեին, որ կրկին ցավեցնում եմ իրենց, փորում եմ նրանց չսպիացող վերքը, ինչին ի պատասխան՝ տիկին Անահիտն ասում է, որ արդեն մեկ տարի 16 օր իրենց արցունքը չի ցամաքում, իրենց վիճակը նույնն է, իրենք ոչ հանգիստ ունեն, ոչ` մխիթարություն, ոչ` սփոփանք: