Արսենը հավատում էր հաղթանակին
Արսեն Լևի Մանասյան․ ծնվել է 1999 թ. հունիսի 17-ին Կապան քաղաքում: Սովորել է Կապանի թիվ 8 միջնակարգ դպրոցում։ 2017-2019 թթ․ ծառայել է հայոց բանակում։ Պարտադիր զինվորական ծառայությունն ավարտելուց հետո պայմանագրային ծառայության է անցել Կապանի զորամասում:
2020թ․ սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը պատերազմ սկսեց։ Արսենը կամավոր միացավ Արցախը պաշտպանելու մեկնող ծառայակիցներին։ Արսենը կռվում էր Ջրականում /Ջաբրայիլ/, ծանր մարտեր էին, շատերն էին զոհվում Արսենի աչքերի առաջ, բայց Արսենն անդրդվելի էր, նա հավատում էր հաղթանակին, պնդում, որ պայքարելն է հաղթանակի միակ ուղին, բարկանում, հայհոյում, երբ լսում էր, որ ինչ-որ մեկը լքել է դիրքը, բողոքել է կամ վհատվել։ Արսենի հետ մարտնչած ընկերները նրան բնութագրելու համար, կարծես պայմանավորված, մեկ արտահայտություն են շեշտում՝ «հայ երիտասարդի օրինակ էր»։
2020 թ հոկտեմբերի 18-ին Ջրականի բնագիծը պահելու համար թեժ մարտեր էին ընթանում, տեղեկություններ կային, որ թշնամին երեք կողմից շրջափակել է Ջրականը, հրետանի չկար, հակաօդային պաշտպանություն չկար, բայց Արսենը չի համաձայնում նահանջել, որովհետեւ իր խոսքով հենց նահանջն էր մեծաթիվ զոհերի պատճառը։ Անհավասար մարտում ընկել է քաջ հայորդին, ընկել է փառքով իր հողն ու ազգը պաշտպանելիս՝ մարտական խնդիրը հաջողությամբ կատարելուց հետո․․․
Արցախի Հանրապետության նախագահ Արայիկ Հարությունյանի կողմից արժանացել է «Արիության» մեդալի։