Ասաց՝ չեմ գնում մահանալու
Քառասունչորսօրյա պատերազմի հերոս նահատակների շարքում իր տեղը գտավ նաև Ափիկյան Մհերը։ Մհեր Սարգսի Ափիկյանը ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 24-ին, Երևանում։ Հաճախել է ձյուդոյի։ 4-5 տարի սպորտով զբաղվելուց հետո առաջացել են այլ հետաքրքրություններ, փայլուն շախմատիստ էր,ընկերասեր, առաքինի ու չափազանց բարի։
Սովորել է Երևանի Թիվ 52 միջնակարգ դպրոցում, այնուհետև ուսումը շարունակել է Եվրոպական համալսարանի ֆինանսների կառավարում բաժնում, չի հասցրել սովորել քանի որ 2019 թվականի հուլիսի 26-ին զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության, ծառայության է անցել Մարտունի 2-ում։
Զրույցում պատմեց Մհերի մայրը` Տիկին Լուսինեն.
-Ապրիլի 24-ին ծնվեց Մհերը,ամուսինս նեղսրտում էր,Ցեղասպանության օրն էր ծնվել մեր տղան,բայց հուսադրում էի ասում էի` ոչինչ զինվոր է ծնվել,փաստորեն խոսքերս ուժ ունեցան, Մհերս հավերժ զինվոր էլ մնաց... Շատ աշխույժ էր, չարաճճի,անսահման կամեցող ու հոգատար էր։ Քույրիկի հետ շատ էին կապված,կարծես`մի մարմին լինեին։ Շատ հետաքրքրություններ ուներ,ուզում էր ամեն տեղ լինել, որսորդություն էր սիրում, հայրիկի հետ հաճախ որսորդության էին գնում։ 2017 թվականին, երբ ամուսինս մահացավ ու երբ մոտենում էր Մհերի բանակ զորակոչվելու ժամանակը շատ էր նեղսրտում,չէր ուզում մեզ մենակ թողնել,չնայած առողջական խնդիրներին այնուամենայնիվ զորակոչվեց բանակ, միանգամից զորակոչվեց Մարտունի 2։
Ծառայության ընթացքում համազգեստ խնդրեց,որ ուղարկենք,քանի որ բարձրահասակ էր իր հասակին համարժեք համազգեստ չկար։Ուղարկեցինք հետո իմացանք,որ չի հագել,տվել է համազգեստի կարիք ունեցող զինակից ընկերոջը,շատ կամեցող տեսակ էր որդիս։ Կռվի օրերին ամեն օր խոսել ենք,թե ինչ կետերում է եղել մեզ հայտնի չէ,քանի որ Մհերը մեզ ոչինչ չէր ասում։ Հոկտեմբերի 27-ին զոհվելուց մի օր առաջ խոսեցինք, երևի զգում էի որդուս զոհվելը լաց լինելով խնդրում էի, որ չգնա։ Մհերն ասում էր`Մամ ո՞նց չգնամ,բոլորը գնան ես մնա՞մ, լաց մի եղիր, լացը լաց է բերում։ Վերջին անգամ խոսեցի հոկտեմբերի 28-ին, հենց զոհվելու օրը...
Զրույցը շարունակեց Մհերի քույրը` Սվետան.
-Բոլորի մասին մտածում էր, պատերազմի օրերին շատ հանգիստ է եղել, ընկերներին չի թողել, որ խուճապի մատնվեն։ Մի անգամ հեռախոսազրույցի ժամանակ ասաց` Կուկ նորություն ունեմ, մենակ իմանաս ի՜նչ նորություն է։ Ասացի` Ի՞նչ է եղել Մհեր, ասաց` Էնպես եմ սիրունացել Կուկ... Մհերի մեջ բարոյական արժեքները շատ էին տեղ գտել, սկզբունքներ ուներ, մինչև վերջ նվիրվում էր, ապրում էր` առանց հաշվարկների, անշահախնդիր էր, միշտ ասում էր` Կյանք է, ամեն ինչ պատահում է... Զանգահարեց ասաց` Կուկ բոլոր ընկերներս զոհվել են... Ասացի, որ սպասում ենք իրեն,լաց լինելով խնդրեցի, որ եթե հնարավորություն կա թող փրկվի, բայց չլսեց, ասաց` Չեմ գնում մահանալու... Սակայն անձնազոհ եղավ, հերոսացավ...
Ընկերասեր ու հավասարակշռված տղա էր Մհերը, փաստում են իր հարազատները,ընկերները։ Պատմում է Մհերի մարտական ընկերը` Նարեկ Ղազարյանը.
-Բառերով դժվար ու անհնարին է նկարագրել Մհերի մարդ տեսակը։Իր անձը մի կողմ կդներ,կզբաղվեր իր ընկերների խնդիրներով։Ժպտերես,ուրախ,միայն իր ծիծաղը տեսնելով բավական էր,որ զայրացած մարդը մոռանար իր զայրույթի մասին,ու ուրախանար։Կռվի դաշտում իրեն չափազանց ուժեղ դրսևորեց,մինչև վերջ գնաց, չէր մտածում իր մասին,այլ ընկերների։Մենք տարբեր ճակատներում էինք կռվում, հոկտեմբերի 23-ին,երբ ես վիրավորվեցի, Մհերը դրա մասին գիշերն իմացավ,ու չնայած,որ ինքը կռվի դաշտում էր,գիշերը զանգահարեց,հարցրեց ինչպես եմ, իմացավ, որ հաց չեմ կերել,հետո ասաց,որ վիճակը լարված է կզանգահարի։ Մի քանի ժամ հետո զանգահարեց ասաց,որ ուտելիք կբերեն ինձ համար,անգամ կռվի դաշտում մտածում էր ընկերների մասին, նվիրվում էր անշահախնդրորեն։ Մեր առավոտը սկսվում էր միմյանց զանգահարելով, մինչև իր զոհվելու օրը, երբ անհասանելի էր։ Մտածեցի կապ չկա, զոհվելու օրը, առավոտյան ենք խոսել, հետո կապ չի եղել։ Հաջորդ օրը մարտական ընկերն է զանգում, տեղեկանում եմ, որ զոհվել է։ Մհերը հերոս է,մինչև վերջին շունչը կռվեց, ու նվիրվեց Հայրենիքին։
Մհերը մասնակցել է ամենաթեժ կետերի մարտերին,եղել է Ճարտարում,Ուլյանում,զոհվել է հոկտեմբերի 28-ին,Ճարտարում,գտնվել ութ ամիս անց,ԴՆԹ հետազոտությամբ,որոնողական աշխատանքների և Կարմիր խաչի օգնությամբ Մհերին գտել և մարմինը ճանաչել են իր համազգեստի գրպանում եղած տվյալներով։ Արցախի Հանրապետության նախագահ` Ա. Հարությունյանի հրամանագրով Մհերը պարգևատրվել է 《Մարտական ծառայություն》մեդալով,ամփոփված է Եռաբլուր զինվորական պանթեոնում։ Փառք ու խոնարհում` Մհեր Սարգսի Ափիկյանի վառ հիշատակին։ Հերոսները կապրեն այնքան,որքան մենք կհիշենք ու կփառաբանենք նրանց: