Դու հավերժ կմնաս մեզ հետ, մեր կողքին
Ծնվել է 1999 թվականի նոյեմբերի 29-ին, Ճարտար գյուղում: Նախնական կրթությունը ստացել է տեղի Ազատամարտիկների անվան թիվ 1 դպրոցում, այնուհետև ուսումնառությունը շարունակել Ներքին Ճարտարի Հրայր Պողոսյանի անվան թիվ 5 միջնակարգ դպրոցում: Ավարտել է Մարտունու Նելսոն Ստեփանյանի անվան թիվ 1 ավագ դպրոցը:
2018 թվականին Միքայելն իր տարիքի տասնյակ տղաների հետ զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության: Հրետանավոր Միքայելը՝ սիրելի Միքոն, ողջ ծառայությանը ըթացքում իրեն դրսևորել է՝ որպես կարգապահ ու պատասխանատու զինծառայող, եղել է բանիմաց ու ռազմական գերազանց գիտելիքներով զինված:
Ծառայությունից հետո Միքայելը քննություններ է հանձնել, որ ուսում ստանա Շուշիի Տեխնոլոգիական համալսարանի Ճարտարապետություն ֆակուլտետի «Շինարարական» բաժնում: «Անգամ չի հասցրել իմանալ՝ ընդունվե՞լ է, թե՝ ոչ»,-ասում է մայրը:
Մարտի դաշտում չընկրկեց Միքայելը՝ հավատարիմ մնալով իր երդմանը։ Անհավատալի է, որ ընկերասեր ու մարդամոտ Միքոն այսօր ֆիզիկապես մեզ հետ չէ: Դպրոցական տարիներին և ծառայության ընթացքում բազմիցս արժանացել է պատվոգրերի, շնորհակալագրերի՝ մարտական պատրաստության բարձր ցուցանիշների, օրինակելի կարգապահության համար:
Պшտերազմի ժամանակ, երբ հայրը գնացել է որդուն տեսության, Միքայելը հրաժարվել է, որ հայրն իր մոտ մնա և պարտադրել է նրան հեռանալ մшրտադաշտից: Իսկ Վրույրը՝ Միքայելի մանկության ընկերը, պատմում է, որ պատերազմի ժամանակ հորդորել է, որ Միքայելը չգնա առաջնագիծ՝ ասելով, որ երկու եղբայրներդ պшտերազմում են. «Ասել եմ՝ մենք պահելու ենք, ինչո՞ւ ես եկել», -ասում է Վրույրը և միաժամանակ մեջբերում Միքայելի խոսքը. «Ես էլի մախ պորցում պհլան, տուք պհէցէք, ես էլ պադերժկայըմ ըննան»:
Մարտկոցի ավագ սպայի հետ կառավարել է մարտկոցի կրшկը: Դիվիզիոնի շտաբի պետին դիվիզիոնի կրակի կառավարման գործում բազմիցս օգնել է, ինչպես նաև աշխատել է որպես ռադիոհեռախոսավար և դիվիզիոնի հրամանատարական դիտակետից փոխանցված տվյալները արագ հասցրել է կրակային դիրքեր, ինչն էլ նպաստել է դիվիզիոնի արագ կրակի բացմանը:
Դիվիզիոնի կազմում ակտիվ մասնակցություն է դրսևորել մարտական գործողությունների կատարման ողջ ընթացքում, ոգեշնչել է անձնակազմին, եղել է հոգատար համածառայակիցների նկատմամբ: Մարտական ընկերներից մեկը հիշում է նրա խոսքերը, երբ մարտկոցում ունեցել ենք զnհեր հակառակորդի ավիա հարվածից, նա անձնակազմին ասել է. «դուխներդ չքցեք, վրեժ ենք լուծելու»:
Նույնիսկ ամենա ծանր պայմաններում անձնակազմին փորձում էր ոգևորել իր հումորներով հերթական հերթափոխին արթնացնելով ասել է. «սեղանը մաքուր է, գետնատնակը ևս, արկերի պայթյունների ձայներ չի լսվում, օդն էլ է մաքուր, նայեք առավոտ նույն ձևի կհանձնեք ինձ»: Ավագ սերժանտ Միքայել Հակոբյանը անկախ հրետակոծության և ավիահարվածների ինտենսիվությունից մշտապես պատրաստ է եղել կրակի վարմանը», -նշված է ՊԲ 35383 զորամասի 2-րդ Դ-30 ՀԴՆ հրամանատար փոխգնդապետ Ա.Քոչարյանի խոսքում: Միքայելի դասղեկը՝ Արևիկ Սարգսյանը, խոսելով իր աշակերտի մասին, առաջին հերթին ասում է, որ անհնար է անցյալով հիշել Միքայելին, քանի որ նրա ժպիտն ու հավատը հայրենիքի լուսավոր ապագայի հանդեպ միշտ մեզ հետ են լինելու:
«Դասարանի լավագույն աշակերտն էր, համեստ, զուսպ, հավասարակշռված, կազմակերպված, ամեն ինչ անում էր դասարանը միավորելու համար, ողջ դասարանը գնում էր նրա հետևից: Մեծ հարգանք էր վայելում թե՛ դասընկերների, թե՛ ուսուցիչների շրջանում, և երբ նա որոշեց դպրոցը փոխել՝ ուսումը հոսքային դպրոցում շարունակելու համար, ուսուցիչները ցավ ու ափսոսանք էին զգում, որ Միքոյին նման համեստ ու խելացի աշակերտը հեռանում է դպրոցից», -ասում է Արևիկ Սարգսյանը:
Մարտունու Նելսոն Ստեփանյանի անվան թիվ 1 դպրոցի տնօրեն Կարինե Պողոսյանն էլ Միքայելին հիշում է այնպես, ինչպես եղել է. հանգիստ, համեստ, չափավոր: «Միքայելը համեստության էտալոն էր», -ասում է Կարինե Պողոսյանը՝ չհամակերպվելով իրականության հետ:
Դասընկերներն էլ են սիրով ու կարոտով հիշում Միքայելին, նրա պահվածքը, ընկերասիրությունը, նվիրվածությունը: «Միքայելը հանգիստ ու համեստ, նստում էր վերջին նստարաններին և խոսում, երբ դիմում էինք անմիջապես իրեն: Քչախոս լինելը, որը մեզ երբեմն զարմացնում էր, մեծամտության կամ անտարբերության նշան չէր. Միքայելն իր տարիքի համար անսպասելի հավասարակշռված պատանի էր: Նրան վստահել կարելի էր ամեն ինչ. շատ պատասխանատու էր: Կարճ ժամանակում Միքայելը դարձավ մեր ընկերը: Նրա բարությունն ու նվիրվածությունը չէին կարող չգերեին դասարանցիներին:
Երբ խոսում էինք ապագայի մասին, ասում էր. «Ես ինձ պատկերացնում եմ բանակում՝ հայրենիքս պաշտպանելիս»:
Ռшզմական կրթական հաստատություն ընդունվելը չստացվեց, բայց իր առաքելությունը նա կատարեց: Երևի հայրենիքի հանդեպ սերը ծնվում է մարդու ծննդի հետ: 44-օրյա պատերազմի առաջին օրվանից կամավորագրված մեր ընկերը ապացուցեց դա…», -ասում են դասընկերները: Միքայելն ակտիվորեն մասնակցում էր դասարանական ու արտադպրոցական միջոցառումներին, ինչպես նաև ռազմամարզական խաղերին:
Ճարտարի Հ.Պողոսյանի անվան թիվ 5 միջնակարգ դպրոցի զինղեկ մայոր Լորիս Պողոսյանը հիշում է, որ Միքայելը դպրոցն ավարտելուց հետո դիմել էր տարածքային զինկոմիսարիատ՝ ուսումը ՌԴ-ի հրետանային ինստիտուտում շարունակելու համար, սակայն չհաջողվեց: «Միավորների պակասորդը չընկճեց վճռականորեն տրամադրված Միքոյին», -փաստում է Լորիս Պողոսյանը՝ իր խոսքում ընդգծելով նաև Միքայելի պատասխանատվության զգացումն ու բարձր հայրենասիրության առկայությունը: Միանշանակ, հայրենասիրությունը նրա համար զուտ բառ չէր, այլ արժեք, որով և ապրում էր:
Հայրը պատմում է, որ պшտերազմի ընթացքում երբ կապ էր հաստատում Միքայելի հետ, հարցնում որպիսությունից, տղան պատասխանում էր. «Պապ, արխային, լալակնքանում»: Երբ ծառայությունն ավարտելէր, միանգամից աշխատանքի է անցել «Ֆերզիտ» շինարարական կազմակերպությունում: Շատ կարճ ժամանակահատվածում Միքայելը ձեռք բերեց կազմակերպության ղեկավարության վստահությունն ու աշխատանքային ընկերների հարգանքը:
Այո, նա հայի իսկական տեսակ էր՝ կառուցող, ստեղծող, պահպանող: Ու պատահական չէ, որ Միքայելի հոգում արմնավորումը հայրենիքը պաշտելն էր՝ ամեն քարով, թփով, օդով, ջրով, այն ամեն ով, ինչ Աստված է ստեղծել… նաև ընտանիքով, քանզի մարդու սրբազան ու անքննարկելի արժեք է ընտանիքը: Նա արժանի եղբայրներ ունի, որոնք նույնպես փաստում են Միքայելի լավագույն մարդկային հատկանիշների, եղբայրասիրության, նվիրվածության մասին:
Եվ պատահական չէ, որ իրենց եղբոր ու հազարավոր տղաների արյունով պահված մեր փոքրիկ հայրենիքում ապրում և ստեղծում են իրենց քրտինքով… Միքայելն էլ էր այդպես սիրում, որ ինքը ստեղծի ու խիղճը հանգիստ լինի: Միքայելը ծնվել էր հայրենիքի համար, որ հայրենիքինը դառնա… 2020 թվականի հոկտեմբերի 22-ին ԱԹՍ-ի հարվածից Դլղարդա կոչվող տարածքում զոհվեց Միքայելը՝ մարելով այն լույսը, որով ջերմացնում էր իր ընտանիքին, շրջապատի մարդկանց։
Միքայելը նրանց մեջ է, ովքեր սիրում և հիշում են նրան։ Միքայել Հովիկի Հակոբյանը հետմահու արժանացել է «Արիությանհամար» մեդալի: Դու հավերժ կմնաս մեզ հետ, մեր կողքին: Ու ամեն քայլ անելիս պետք է հիշենք ու փառք տանք քեզ, որ զոհվեցիր մեր ապրելու համար…
«Ապրել ու գործել միայն այն բանի համար, որի համար արժե մեռնել, և մեռնել միայն այն բանի համար, որի համար արժեր ապրել». Նժդեհյան տողերը կենդանի պահած մեր հերոսներից է Միքայել Հակոբյանը։
Փառք ու պատիվ մեր Հայ Զինվորներին