Գառնիկ Առաքելյան

Գառնիկ Աշոտի Առաքելյանը ծնվել է Արագածոտնի մարզի Թալին քաղաքում, հայկական ավանդական ընտանիքում։ Հայրն ու մայրը մեծացրել են երկու հայրենասեր, արժանավոր զավակների։ Գառնիկը, փոքրուց միշտ աչքի էր ընկնում իր համառ և հայրենասեր բնավորությամբ։ Երազում էր ուսումը շարունակել ռազմական ուսումնական հաստատություններում, բայց մայրիկին դեմ գնալ չկարողացավ և հայտնվեց ճարտարագիտական համալսարանում։ Հայրենիքին պարտքը տալու համար ընդհատեց ուսումը և մեկնեց զինվորական ծառայության։ Այնուհետեւ հայտնվեց այն ոլորտներում, որտեղ ուժ, ռիսկ ու կամք է պահանջվում։

Գառնիկն աշխատեց Ոստիկանական զորքերում, Հատուկ ջոկատայինների բանակում`  որպես հետախույզ-սակրավոր։ Գառնիկը առաջատար էր բոլոր ոլորտներում, շրջապատի     «հոգին» էր, «դուխ» տվողը, միշտ ժպտերես, կենսախինդ...,«բոլորիցս գիտակ, բոլորիցս պատրաստված, բոլորիցս «դուխով»,... նրա մասին խոսում են ընկերները։ 

Սեպտեմբերի 27-ին, երբ սկսվեց չարաբաստիկ պատերազմը, Գառնիկը  հաջորդ օրն իսկ՝ սեպտեմբերի 28-ին,  մեկնեց հայրենիքը պաշտպանելու։ Մարտունիի թվացյալ հանգիստ վիճակը իր համար չէր. «հո չենք եկել էստեղ հանգստանալու...», ասել էր ընկերներին և մարտական ընկերների հետ որոշել էին գնալ Ֆիզուլի՝ առաջնագիծ։ Գառնիկն իր ինքնաշեն դանակը գործի էր դրել առաջնագծում, լինելով հետախույզ-սակրավոր, բազում անգամներ թափանցել է թշնամու թիկունքը և տարբեր դիվերսիաներ իրականացրել, մեծամասամբ միայնակ, չվտանգելով ընկերների կյանքը, իսկ առավոտյան ժպիտով և հպարտությամբ ասել. «Հիմի էս ինչ տեղից ձեն կլսեք...»։ 

Մարտական դիրքերում հոգ էր տանում ժամկետային զինծառայողների մասին, նրանց համարում իր կրտսեր եղբայրները։ Ամեն զոհողության գնում էր ընկերներին պաշտպանելու համար։ Մարտերից մեկի ժամանակ մարմնով ծածկել էր  զինծառայող ընկերոջ` աշտարակցի Սեյրան Թումանյանին, իսկ  չարաբաստիկ հոկտեմբերի 23-ին, գրադի տեղատարափի տակ, նրա որդու` երիտասարդ օպերային երգիչ` Գոռ Թումանյանին օգնելու համար, իր խառնվածքին համաձայն, ընկերոջ` Հարութի հետ, խրամատից դուրս նետվել...հՀարութն ու Գոռը տեղում զոհվել էին, իսկ Գառնիկս ծանր վիրավորվել...Օգնության հասնող բժշկական մեքենան ճանապարհին հոդս ցնդեցրին։  Գառնիկը 4 ժամ կյանքի համար պայքարելով  արնաքամ եղավ մարտադաշտում, կրկնելով. «մայրիկիս չասեք, մայրիկս չի դիմանա...»։ 

Վերջին նամակներից մեկում, սիրած աղջկան գրել էր.«Ան, ես անպայման կգամ, մեռնելով էլ լինի, կգամ...»։ 

Մեր սիրելի քաջի բոթը արագ տարածվեց իրեն ճանաչողների և սիրողների շրջապատում։ 

-Գառոն, էդ ո՞նց...ախր բոլորիցս գիտակն էր, բոլորիցս պատրաստվածը, երբ նրա կողքին էինք, վստահ էինք, որ անվտանգ ենք, ապահով,- ասում էին ընկերները։

Գառնիկի հերոսությունների մասին դեռ շատ կգրվեն, կգրվեն եկող սերունդների համար, որպեսզի ապագա սերունդները ճանաչեն իրական հերոսներին, որոնց համար հայրենիքի և ընկերոջ սերը գերակա է...Նա չհասցրեց ընտանիք կազմել և իր 31 տարեկան կյանքը նվիրեց հայրենիքին, նվիրեց մեզ՝ մա'հ դավաճաններին և թշնամուն գոչելով...

Հավերժ փառք քեզ, իմ փնթփնթանիկ, իմ հերոս, իմ հզոր, իմ հայրենասեր, ընկերասեր եղբայր։ Դու միշտ եղել ես ու կմնաս մորաքրոջդ ԱՄԵՆԱԹԱՆԿԸ, ԱՄԵՆԱՍԻՐԵԼԻՆ... կարոտում ենք, շաաաատ։