Գոռը հայրենիքն անչափ էր սիրում
Գոռ Հակոբյանը ծնվել է 1992 թվականի մարտի 21-ին Լոռու մարզի Ջիլիզա գյուղում։ Տան փոքր որդին էր, ունի մեծ եղբայր։ Նախնական կրթությունը ստացել է Լոռու մարզի Ջիլիզա գյուղի միջնակարգ դպրոցում։
Իր ուսուցչուհին` տիկին Սաթենիկը, պատմում է, որ Գոռն այն եզակի աշակերտներից մեկն է եղել, որ առանձնացել է իր բարձր առաջադիմությամբ։
«Գոռը շատ լավ է սովորել, դպրոցում միշտ առանձնացել է իր հասարակ պահվածքով, իրեն ոչ մեկից բարձր չի դասել։ Շատ բարեհոգի տղա էր, բոլորը հիանում էին իր տաղանդով»,- ասում է ուսուցչուհին։
Դպրոցն ավարտել է գերազանց։ Այնուհետև ընդունվել է Վանաձորի Մանկավարժական ինստիտուտի կերպարվեստի և գծագրության բաժին: Այստեղ ևս ցուցաբերել է բարձր առաջադիմություն և ավարտել է կարմիր դիպլոմով։ Գոռը հիանալի նկարում էր, դեռ մանկուց ծնողները նկատել էին նրա տաղանդը և առաջնորդել իրեն դեպի նկարչության աշխարհ։ Իր այդ շնորհը ժառանգել էր հայրիկից, ով քանդակագործ էր։
2012-2014թթ. ծառայել է Մարտակերտում։ Գոռն իր հայրենիքը շատ էր սիրում, եթե հայրենիքը նրան կանչեր, առանց վարանելու, առանց երկմտանքի պատրաստ էր գնալ։ Նա ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասնակից էր, կամավորագրվել և գնացել էր։ Նպատակ ուներ իր նկարների միջոցով գումար աշխատեր, որպեսզի նորոգեր գյուղի մատուռը։ Ցանկանում էր նկարչական ցուցահանդես կազմակերպել, իսկ հետո, եթե ստացվեր հաջորդ ցուահանդեսն ուզում էի անցկացնել արտասահմանում, որպեսզի ճանաչեն և՛ իրեն, և՛ իր արվեստը։
Գոռի բաղձալի երազանքներից մեկն էլ սեփական արվեստանոց ունենալն էր, որտեղ կստեղծեր իր գլուխգործոցները։ Գոռը անընդհատ կատարելագործվում էր, աշխատում էր իր վրա և չէր հանձնվում։ Բնավորությամբ մեղմ էր, հանգիստ, նվիրված, ընկերասեր: Մայրն ասում է, որ առանց «ջան» արտահայտության չէր կարող, միշտ մի լավ խոսք պետք է ասեր։
«Ես երբեք Գոռին չեմ նախատել, նա միշտ կարգապահ և ճշտախոս է եղել»,- ասում է մայրը՝ տիկին Ալիսան։
Ընկերները նրան շատ էին սիրում։ Իր մանկության ընկերը` Սասունը, ասում է, որ եթե ինչ-որ մեկը օգնության կարիք էր ունենում, նա առաջիններից էր, որ ձեռք էր մեկնում։
«Նույնիսկ եթե Գոռը զբաղված լիներ, իր գործը թողնում և ուրիշներին էր օգնում, չկար մեկը, ով չսիրեր Գոռին, նրան բոլորն էին հարգում։ Շատ մարդամոտ էր: Ինքը միշտ իր համեստությամբ և բարությամբ էր աչքի ընկնում»,- պատմում է Սասունը։
Գոռը, նախքան իր բանակ գնալը, 100 ծառ էր տնկել, որոնք իրենց պտուղները արդեն տվել են։ Երբ մարտի դաշտում էր, զանգել էր մայրիկին և ասել, որ երբ քաղի ընկույզները, առանց նրա չկոտրի, թող սպասի, մինչև կգա, և միասին կոտրեն։ Գոռը չկարողացավ իրականացնել իր ցանկություններն անձամբ, բայց իր հարազատներն իր փոխարեն են իրականացնում, այգին հսկում։
2014 թվականից Գոռը պայմանագրային ծառայության է անցել ԱԱԾ ՍԶ զորքերում։
2020 թվականի հոկտեմբերի 31-ին կամավորագրվել և մեկնել է առաջնագիծ։ Նոյեմբերի 8-ին Գոռը զոհվում է ԱԹՍ-ի հարվածից։
Հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Մարտական ծառայության» մեդալով։