Հետո կիմանաք ինչ տղա եմ դառնալու
Ծնվել է 1997թ. մայիսի 18-ին, Գեղարքունիքի մարզի Զոլաքար գյուղում: Շատ համեստ ու հանգիստ երեխա է եղել, քրոջից ու եղբայրներից տարբերվող՝ շիկահեր, կապուտաչյա:
Քրոջ՝ Դիանայի խոսքերով՝ նույնիսկ չէին նկատում, որ տանը երեխա կա: Երբեք արկածային երեխա չի եղել: 4 երեխա էին՝ մի քույր 3 եղբայր, ինքը փոքրն էր: Սովորել է գյուղի թիվ 1 դպրոցում: Կրտսեր և միջին օղակներում սովորել է գերազանց գնահատականներով, ավագ օղակում եղել է հարվածային:
Բոլորի հանդեպ շատ մեծ հարգանք ուներ: Ընկերություն անում էր բոլորի հետ, բայց մտերիմ ընկերները երկուսն էին՝ իրենց բակի Դավիթն ու Արմանը: Քույրը՝ Դիանան հիշում է.
-Ես 8 տարեկան էի երբ ծնվեց Դավիթս ու ես էի նրան խնամում, կարծես իմ երեխան լիներ, ոչ թե եղբայրս: Շատ խելոք երեխա էր ու իմ համար հեշտ էր իրեն խնամելը:
Նա էլ քրոջ հետ է կապված եղել: Ապա սիրած աղջիկ է ունեցել, իր նման կապուտաչյա ու շիկահեր: Մայրիկին ասել է. -Այնպիսի աղջիկ եմ ընտրել, որ քեզ դուր գա, չէ՞ որ դու ինձ շատ ես հավանում: Դե նա էլ ինձ է նման: Զբաղվել է սպորտով: 15 տարեկանից հաճախել է ծանրամարտի, գյուղի դպրոցում խմբակ էր գործում: Զբաղվել է 2 տարի, հետո արդեն տանն իր համար ամեն հարմարություն ստեղծել էր: Շատ ուժեղ էր մենամարտում:
Դպրոցն ավարտելով, 2015թ. հուլիսի 8-ին զորակոչվել է բանակ, նախ Արմավիրի ուսումնական զորամաս, իսկ 6 ամիս անց՝ Արցախ, Մատաղիս, տանկիստ էր, նշանառու օպերատոր: Շատ ընկերասեր էր, մայրը՝ հերոսածին տիկին Մարինեն ասում է. -Առանց մանկության ընկերների չէր կարողանում մնալ: Բանակից մի քանի օրով արձակուրդ էր եկել, բայց տանը չէր մնում, չնայած հիվանդ էր՝ թոքաբորբ:
Հետո հիշեց, որ ասել է՝ «Մա, երանի առաջին օրվանից Արցախում ծառայեի, այստեղ շատ լավ ընկերներ ունեմ»: Երբեք չէր դժգոհել ծառայությունից, միշտ գոհ է եղել: Իսկ եղբայրը՝ Արծրունն ասում է.
-Փոքրուց շատ խելոք էր, անգամ լացի ձայնը չէինք լսում: Դնում էինք հողի վրա, մենք հողամասում գործ անում, ինքն իր համար խաղում էր: Եբ մի քիչ մեծացավ, ասում էինք՝ էդքան խելոք մի լինի, ասում էր՝ «Հետո կիմանաք ինչ տղա եմ դառնալու»: Ու դարձավ: Այո’, հերոս ջան, դեռ հետո պիտի լսեինք քո մասին և ազգովի հպարտանայինք քեզանով:
Ապրիլյան պատերազմի ժամանակ հազիվ 3 ամիս կլիներ, որ Արմավիրի ուսումնական զորամասից տեղափոխվել էր Արցախ, Մատաղիս: վերջին անգամ խոսել Է քրոջ հետ, մարտի 30-ին: Երկար են խոսել՝ մոտ մեկ ժամ, քույրն ասում է, որ անընդհատ ծիծաղում էր, իսկ վերջում ասել է. -Էլ չեմ կարող զանգել, գնում եմ զորավարժություների:
Ու նրա այդքան ցանկալի ձայնն այլևս չլսեցին… Հարազատների համար մնաց հուշ իրենց ամբողջ կյանքում: Ծնողները մի քանի ամսով գնացել էին արտերկիր՝ ավագ որդու մոտ, բայց մոր սիրտն ինչ-որ բան կանխազգացել էր և ամուսնու հետ վերադարձել էին, սակայն… Այդպես էլ չտեսան իրենց զինվոր որդուն:
Պատերազմի լուրը հայրն իմացել է գյուղամիջում և շտապել տուն, որ տանեցիներին հանգստացնի, մինչև մի կոնկրետ բան իմանան: Տանը կինն արդեն իմացել էր ու նրան տեսնելով՝ տագնապած ասել, որ գնա վայենկոմատ՝ տղայից մի լուր իմանալու, քանզի զանգում էին՝ Դավիթն անհասանելի էր: Իսկ նա Թալիշում է եղել, առաջնագծում: Հրամանատարի ու մեխանիկ վարորդի հետ, իրենց տանկով, կռվել են արիաբար, թշնամու դեմ են դուրս եկել քաջաբար և նույն հզոր ոգով էլ, տանկի ողջ անձնակազմով զոհվել են ապրիլի 4-ին:
Փառք մեր անձնվեր քաջի հիշատակին և նրա ընկերների հիշատակին: Մայրը ներքին բնազդով զգացել է որդու զոհվելը: Երբ արտերկրում ավագ տղայի մոտ էին՝ երազ է տեսել՝ Դավիթը պառկած, իսկ վրան ամբոջովին, մինչև ճակատը, փակած սև շորով: Հետո էլ, մեկ ուրիշ անգամ աղավնին է եկել խփել պատաուհանին: Դա կրկնվել է մի քանի անգամ:
Ասում են, աղավնին բարության և խաղաղության խորհրդանիշ է: Ասում են, այն լուր է, ու հատկապես բարի լուր, քանի որ աղավնին ինքը բարության խորհդանիշ է: Բայց… Արի ու տես… Այս անգամ վատ լուր բերեց խաղաղության խորհրդանիշը: Դե, եկ ու հնամյա հավատալիքին հավատա: Ինչպե՞ս հավատալ, երբ փաստն է խոսում ու այն առավել, քան խոսուն է:
Ապա, երբ վերադարձել են Հայաստան, հենց զոհվելու օրը և այդ նույն պահին, երբ հեռվում Դավիթը զոհվել է, մայրը տանը վատ է զգացել՝ շունչն է կտրվել: Անգամ հերոսի հայրն ուզեցել է կնոջ համար շտապ օգնություն կանչել, բայց տիկին Մարինեն հրաժարվել է:
Քույրը՝ Դիանան թախծոտ ժպիտով հիշում է. -Երբ արեն ամուսնացած էի՝ եկել էի հայրական տուն հյուր: Դավիթս մի ամսից բանակ էր զորակոչվելու: Չգիտեմ ինչու ամենանտերիմ ընկերոջից՝ Արմանից նեղացած էր: Իսկ Արմանը նեղացած չէր, գալիս էր բակում պտտվում էր, բայց Դավիթս խորամանկորեն ընկերոջը տանջում էր, իրեն զսպում հետը չէր խոսում: Երբ հարցնում էի, թե ինչու չի խոսում ընկերոջ հետ, ասում էր ՝ «Դիտմամբ եմ անում, որ լավ տանջվի, մեկ է՝ խոսելու եմ»: Ու այդպես էլ չիմացանք ինչ էր եղել նրանց մեջ, Դավիթս շատ գաղտնապահ էր: Բայց շուտով հաշտվեցին,-ապա տխուր հոգոցով հավելում,-Դավիթիս կարոտը հիմա նրա ընկերներից՝ Արմանից ու Դավիթից ենք առնում:
Ապա կարոտով ու ափսոսանքով ասաց, որ եղբայրն ուրիշ նպատակներ ուներ, երազում էր ծառայությունից հետո գնալ եղբայրների մոտ՝ կամ արտերկիր, ուր մեծ եղբայրն էր, կամ Ռուսաստան, որտեղ միջնեկ եղբայրն էր: Բայց ահա ի’նքը հավետ կապեց եղբայրներին հայոց հողի հետ՝ իր հավերժանալով: Զոհվելուց մի քանի օր առաջ ասել էր. -Ապրենք հաղթողի հպսրտությամբ:
Հաղթողի հպարտությամբ էլ հավերժի ճամփորդ դարձար, հերոս ջան: Խոնարհվում ենք քո հաղթող հպարտութան առջև: Նրանց ավարտական դասարանի դասղեկը՝ Լուսինե Մխիթարյանն ափսոսանքով է խոսում իր վաղեմի աշակերտի մասին. -Դավիթը շատ հավասարակշռված էր ու հանգիստ բնավորություն ուներ, որով շատ հպարտ էր: Շատ ամաչկոտ էր, երբ խոսում էինք հետը՝ երբեք չէր նայում մեր աչքերի մեջ,-ապա տխուր հայացքով հավելեց,-ճի’շտ է, բոլորս սգում ենք, բայց և հպարտ ենք, որ նման զինվոր ունենք:
Դպրոցի տնօրենը՝ Ռուզաննա Մարգարյանն ասում է. -Իր համեստությամբ, իր հարգանքով մեծի նկատմամբ՝ գերազանց էր: Նա ու նրա նմանները միշտ մեր սրտերում են և կլինեն հավիտյանս հավիտենից: Ես խոնարհվում եմ նաև նրա ծնողների առաջ, որ նման երեխա են դաստիարակել ու մեծացրել: Իսկ մանկության ընկերը՝ Արմանն արցունքները մի կերպ թաքցնելով ասում է.
-Իմ դասընկերն էր, մանկությանս լավ ու վատ օրերի ընկերը, միասին շատ մտերիմ էինք, ես հպարտ եմ, որ նման հերոս ունենք: Գյուղը սահմռկել էր, Զոլաքարի բնաշխարհը քարացել էր, քանզի Դավիթն իր ծոցում մեծացած զավակներից այն երկրորդն էր, որ հավերժի ճամփով գնաց հանուն հայրենիքի: Իսկ առաջինը Գագիկ Սուրիկի Մոլքոնյանն էր, որ ստիպեց ամբողջ գյուղին դառնալ սգավոր: Ընդամենն անցել էր մի քանի օր: Ու արդեն գյուղը սև էր հագել երկրորդ անգամ:
Մեր հերոսը հետմահու պարգևատրվել Է Արցախի «Մարտական ծառայություն» և ՀՀ «Հայրենիքի պաշտպանության համար» ու «Արիություն» մեդալներով: Ապա մեր հերոսի անունով կա դասասենյակ գյուղի դպրոցում, որը հենց նրա դպրոցական տարիների դասարանն է եղել, իսկ գյուղի մեջ տեղադրվսծ է խաչքար, որը նվիրված է նրա ու կրկին ապրիլյան պատերազմի անմահ հերոս Գագիկ Մելքոնյանի հիշատակին: Փառք և խոնարհում մեր հերոսների հիշատակին: