Հերոսապատում

«Իմ արյունը ո՞ւմ արյունից է կարմիր. պիտի կռվեմ»

Մասիս Դունամալյան

«Իմ արյունը ո՞ւմ արյունից է կարմիր. պիտի կռվեմ»

Մասիս Սարգսի Դունամալյանը  ծնվել է 1990թ. մարտի 30-ին, Արմավիրի մարզի Մեծամոր գյուղում։ Ավարտելով դպրոցը՝ զորակոչվել է  բանակ։ 

Բանակային տարիները մեծ ոգևորությամբ էր հիշում ու պատմում, թե ոնց են իրեն սիրել և հարգել  իր սպաները, թե ինչքան է կարոտել այդ օրերը։ Շատ էր սիրում ֆուտբոլ խաղալ։ Հայրենասեր և խիզախ, աշխատասեր և բարի, բոլորին կարեկցող, ժպտերես... բառերը քիչ են նկարագրելու համար Մասիսին։ 

Պատերազմի լուրը լսելուն պես անդամագրվել և մեկնել էր Արցախ՝ առաջին իսկ օրը։ Ընտանիքին, ընկերներին, կնոջն ու միակ որդուն ինքն էր մխիթարում, թե ամեն ինչ լավ է, հանգիստ եղեք։ Ամեն անգամ իր հետ խոսելիս ասում էր.  «Բա իմ արյունը ու՞մ արյունից է կարմիր։ Պիտի կռվեմ, ընկերներս իմ աչքի առաջ են զոհվել, չեմ կարող գալ մինչև պատերազմը չվերջանա»։

Մեր հերոսը անձնվիրաբար կռվել է Ջրականում, Ակնայում (Աղդամ), Վազգենաշենում։ Վերջին կռիվը տվել էր Մաճկալաշենի Ղազաս  լեռան բարձրունքում,  որտեղ էլ անմահացել է։ 

Մասիսը հրետանավոր էր, այնուհետև ինքնակամ անցել է «կոռնետ» տեսակի զենքի օգտագործմանը։ Կռվել է մինչև վերջին շունչը՝  անմահանալով եղբոր ծննդյան օրը՝ հոկտեմբերի 22-ին։

Մասիսի միակ ժառանգը՝ Երջանիկը, պիտի գլուխը բարձր, հպարտ ապրի, որ ունեցել է Մասիսի նման հայր։ Փառք ու պատիվ Մասիսին ու այն բոլոր տղերքին, ովքեր հայրենիքին տվեցին իրենց ամենաթանկը՝ կյանքը։