Դավիթ Թևանյան

Արցախի Հանրապետությունում նահատակված 31 տարեկան Դավիթ Սամվելի Թևանյանը մեկն է այն հայորդիներից, որ կյանքը տվեցին հանուն հայրենիքի։ Ավարտելով Վազգեն Սարգսյանի անվ. ռազմական համալսարանը, Դավիթը նախ ծառայության էր անցել Կուբաթլուի N զոր ամասում, այնուհետև տեղափոխվել Կապանի զորամաս։ 

2020 թ.-ի հունվար ամսին կրկին վերադարձել էր Կուբաթլու, զորամասի շտաբի պետն էր, կոչումով՝ մայոր էր։ Դավիթը 2014թ.-ին էր ամուսնացել, ունի երկու զավակ։ Զոհված սպայի այրին՝ Համեստ Պողոսյանը, 168.am-ի հետ զրույցի ընթացքում հիշեց 2020 թվականի սեպտեմբերի քսանյոթի մղձшվանջը, երբ վաղ առավոտյան՝ կրшկոցների ու պшյթյունների ձայների ներքո, երեխաների հետ լքեցին Կուբաթլուն. «Երբ պատ երազմը սկսվեց, մենք ընտանիքով էնտեղ էինք, սակայն Դավիթը տանը չէր՝ ծառայության էր։ Առավոտյան մեզ ասացին, որ պիտի գնանք ապաստարաններ, հետո ասացին՝ պետք չէ գնալ ապաստարաններ, այլ պիտի դուրս գանք, երեխաներին պիտի հանենք այստեղից։ Դուրս եկանք, մեզ ճանապարհեցին,  սակայն ես Դավիթին էլ չէի տեսել, զանգով խոսեցինք, իմացավ, որ տեղ ենք հասել, ասաց, որ մեր մոտ ամեն ինչ լավ է, նորմալ է․․․»։ 

Պատերազմի ընթացքում զորամասի հրшմանատարը զոհվում է, իսկ Դավիթն էլ ծшնր վիրшվորում է ստանում, բայց հրաժարվում է իր զինվորներին միայնակ թողնել ու գնալ հոսպիտալ․ «Չի թողելկռվի դաշտում իր զինվորներին, մինչ վերջին շունչ պшյքարել է նրանց համար, ասել է՝ էս երեխեքի ծնողներին ինչպե՞ս պատասխան տամ, ես պիտի իրենց կողքին լինեմ, չեմ կարող գնալ պառկել հոսպիտալում, որքան էլ որ վիրшվոր եմ․․․ Չի կարողացել լավ քայլել, ոտքերից шյրվածքներ է ունեցել, որքան խնդրել, աղաչել են՝ արի գնա հոսպիտալ, չի գնացել, մինչ վերջին րոպեն իր զինվորների հետ է եղել, պшյքարել է նրանց համար»,- 168.am-ի հետ զրույցի ժամանակ պատմեց Դավիթի մայրը՝ Նարինե Քոչարյանը։ 

Զոհված սպայի մայրը ցшվով ասաց, որ նույն զուգադիպությամբ երեսունմեկ տարեկանում կյանքից հեռացել էր նաև Դավիթի հայրը․ «Ինքը փոքրուց առանց հայր է մեծացել, ութ տարեկան էր, երբ նրա հայրը մահացել էր, և նույն ճակատագիրն էլ ինքն ունեցավ, ինքն էլ երեսունմեկ տարեկանում մահացավ՝ իր երկու փոքր բալիկներին թողնելով»։

Դավիթը շատ խիստ ու կարգապահ զինվորական էր, նաև՝ չափից դուրս հոգատար իր զինվորների հանդեպ․ «Գնում էր խանութ, իր փողով ինչ որ պետք է՝ առնում էր, տալիս էր իր զինվորներին, ասում էր՝ ես անցել եմ այդ ճանապարհը, միշտ օգնում էր իր զինվորներին շատ էր սիրում․․․»,- պատմեց զոհված սպայի մայրը։ Պատերազմի օրերին Դավիթը ընտանիքի անդամների հետ խոսելիս վստահեցրել է, որ անհանգստանալու անհրաժեշտություն չկա, ամեն բան նորմալ է, բայց զոհվելուց երկու օր առաջ՝ հոկտեմբերի վեցին, մորը խնդրել է տեսազանգով կապ հաստատել իր հետ, հավանաբար սիրտը մի բան զգացել էր, ասում էր մայրը․ «Երբ տեսազանգով խոսեցի իր հետ, էնքան տխուր էին աչքերը։ Ասացի՝ Դավիթ, տղա ջան, ի՞նչ կա, մի լավ բան կլինի՞, գլխով էսպես արեց (ոչ)։ Դա երբեք կյանքում չեմ մոռանա, իր այդ թախծոտ աչքերն ու իր դեմքը․․․ Խելագարվել կարելի էր, մինչ օրս էլ չենք հավատում, որ ինքը չկա, միշտ գիտենք, որ ինքը մեզ հետ է…»։

Պատերազմի ժամանակ Դավիթը զորքի հետ մի քանի անգամ շրջшփակման մեջ է հայտնվել, բայց կարողացել է զինվորներին անվնшս դուրս բերել շրջшփակումից, իսկ արդեն հոկտեմբերի ութին Ջաբրայիլում հերոսաբար զոհվել է։ Դավիթ Թևանյանի հուղшրկավորությունը տեղի է ունեցել հոկտեմբերի տասին՝ Սիսիանի զինվորական պանթեոնում։ Դավիթը հետմшհու պարգևատրվել է մարտական ծառայության շքանշանով։

 

Նյութը՝ armenia23.ru-ից
14.03.2021