Վովա Սարգսյան

               

Վովա  Սարգսյանը ծնվել է  1957թ. Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում, կոլտնտեսականի ընտանիքում: Տեղի միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո նա տեղափոխվել է Երևան` ուսումը շարունակելու: 1974 թվականին ընդունվել է  Երևանի էլեկտրամեխանիկական տեխնիկում, ավարտելուց հետո ծառայել է խորհրդային բանակում: 1979 թվականին, զորացրվելուց հետո, աշխատանքի է անցնում Երևանի  «ՍՄՈՒ»  էլեկտրացանցում, այնուհետև քաղաքային էլեկտրացանցում: Ամուսնացել, ընտանիք է կազմել, ունի երեք զավակներ:

1988 թվականին,  երբ սև ամպեր կուտակվեցին ծննդավայրի վրա, պղտորվեց երիտասարդի հոգին: Նա մտավ հայաստանաբնակ թալիշեցիների համայնքի մեջ և, սերտորեն համագործակցելով համայնքի անդամների հետ, կատարում էր բազմաբնույթ աշխատանք: Բայց երբ Ղարաբաղյան շարժումը թևակողեց նոր փուլ և Արցախը պետք էր պաշտպանել նաև կյանքի գնով, Վովան կամավոր անդամագրվեց հայաստանաբնակ թալիշեցիներից կազմված մարտական ջոկատին ու 1991 թվականին մեկնեց գյուղ: Վովան, զենքը ձեռքին, մասնակցեց Թալիշի համար մղված պաշտպանական մարտերին, աչքի ընկավ իր խիզախությամբ և ընկերների հանդեպ ունեցած մեծ սիրով:

1992 թվականի մայիսի 4-ի ամենադաժան մարտում տղաները փայլուն հաղթանակ տարան: Այս մարտում, մի քանի հերոսների հետ միասին, հերոսաբար ընկավ նաև Վովան: Նա Ռոզա մայրիկի մինուճար որդին էր, միակ հույսն ու ապավենը: Եվ հանգավ Ռոզա մայրիկի տան ճրագը, իսկ կնոջ ու երեխաների աչքերը մնացին ճամփին, հույսով, թե երբ պիտի հայրիկը տուն դառնա:

 Վովայի գերեզմանը գտնվում է Թալիշում, Հայրենական մեծ պատերազմում զոհված թալիշեցիների հիշատակը հավերժացնող հուշարձանի մոտ և բոլորին հիշեցնում է, որ ազգային-ազատագրական պայքարը դա Վովայի ու նրա նմանների պայքարն էր, որի հաղթանակով պսակվեց հենց այդպիսի տղաների արյան գնով:

 Հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ  «Արիության»,  ԼՂՀ  «Մարտական ծառայության», Մայրական երախտագիտության մեդալներով և «Թալիշի պաշտպան»  հուշամեդալով:

 

Նյութը՝ «Պահապան արծիվներ» ֆեյսբուքյան էջից