Էրիկ Աբրահամյանը ծնվել է 2001թ. նոյեմբերի 2-ին Արմավիրի մարզի Արմավիր քաղաքում։ Սովորել է Արմավիրի թիվ 9 միջնակարգ դպրոցում։ Դպրոցին զուգահեռ զբաղվել է սպորտով (մարտ առանց կանոնների, ֆուտբոլ, ըմբշամարտ, բռնցքամարտ)։ Էրիկը շատ սիրված տղա էր։ Անկախ տրամադրությունից, միշտ ժպիտը երեսին էր, որով կարողանում էր վարակել բոլորին։ Դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել էր Արմավիր քաղաքի Տարածաշրջանային պետական քոլեջ։ 2019թ ավարտելով քոլեջը՝ ընդունվել էր Երևանի Տերնոպոլի տնտեսագիտական համալսարանի երկրորդ կուրս՝ ֆինանասներ և ապահովագրություն բաժինը։ 2019-ին կիսատ թողնելով ուսումը՝ զորակոչվել էր բանակ՝ «Մարտունի 3»։ Էրիկը հրետանավոր էր։ 

 

Չարաբաստիկ 44-րյա պատերազմի ժամանական կռվել է Ակնայում (Աղդամում), ապա «Մարտունի 2»-ում։ Ամեն անգամ տուն զանգելիս, երբ մայրը հարցնում էր, թե ոնց է վիճակը իրենց մոտ, ասում էր «նորմալա մամ, մեր մոտ չեն կրակում», այն ինչ կրակոցների ձայնը լսելի էր նույնիսկ հեռախոսի մյուս ծայրից։ Զանգերից մեկի ժամանակ ծիծաղելով ասել էր, թե մամ ԱԿՍ ավտոմատով ԱԹՍ եմ խփել…երբ մայրը հուզմունքից սկսել է արտասվել, ասել է.

-Մա’մ մի արա տենց, դու տղու մամա ես, տղերքի մամաները չեն լացում․․․

 

Նոյեմբերի 2-ին՝ իր ծննդյան օրը, Էրիկը վերջին անգամ է խոսել  ծնողների, բոլոր հարազատների ու ընկերների հետ։  Երկար խոսելուց հետո ասել է.  «Մամ ջան, ամեն ինչ լավա, լավ մնացեք հետո կզանգեմ»։ Դա եղել է Էրիկի վերջին զանգն ու խոսքերը...

Էրիկը քաջաբար զոհվել է նոյեմբերի 3-ին, իր ծննդյան հաջորդ օրը Մարտունիում։

 

Էրիկ Աբրահամյանը հետմահու պարգևատրվել է ԼՂՀ «Մարտական ծառայություն» շքանշանով, իսկ ավելի վաղ Միջազգային անվտանգության ասպետաց ակադեմիայի «Տիգրան Մեծ» շքանշանով, ՀՀ «Առաջին գունդ» ՀԿ կողմից «Մարտական Խաչ» մեդալով, «Անհայտ կորած Ազատամարտիկների հարազատների միություն» ՀԿ կողմից (ԱՄԱԿԱՀ) «Արծիվ 13» հուշամեդալով, «Հզոր մայրերի միության» խորհրդանշական մեդալով, բազմաթիվ պատվոգրերով և շնորհակալագրերով։