Մեր Շահումյանը ազատագրելու ենք
Արեգ Ազարյանի եւ Հերիքնազ Աղաջանյանի ընտանիքները Սիսիանի շրջանի Մորենի գյուղ են արտագաղթել 1992 թվականին` Շահումյանի շրջանից: 1994-ին Արեգի ծնողները տեղափոխվել են հարեւան` Նժդեհ գյուղ, ապրել, աշխատել, անասուն պահել, մեծացրել 5 զավակներին, որոնք բոլորն էլ ծնվել էին Շահումյանի Վերիշեն գյուղում:
Երբ Հերիքնազ Աղաջանյանի ընտանիքը տեղափոխվեց Մորենի, նրա 5 քույրերն արդեն ծնվել էին, ինքն ու միակ եղբայրը ծնվեցին Սիսիանում… Ճակատագիրը հետո Արեգին ու Հերիքնազին պիտի հանդիպեցներ… Արեգի` Մորենիում բնակվող բարեկաները պիտի նրան հուշեին, որ գյուղում մի լավ աղջիկ կա…Եվ 15-ամյա Հերիքնազը կողքի գյուղից պիտի հարս գնար Արեգ Ազարյանի ընտանիք, Շահումյանի վարք ու բարքով ապրող երկու ընտանիք պիտի խնամիանային, եւ Բորիկ ու Զոյա Ազարյանների բազմանդամ օջախը պիտի լցվեր Հերքինազի զվարթ, սրտաբաց, անկեղծ ծիծաղով, ժպիտներով` լրացնելով կենսախինդ, բարեհոգի, բոլորին միայն լավը կամեցող արեգնաճաճանչ աչքերով Արեգին:
«Մենք դժվար ենք ապրել, հիմա էլ ենք դժվար ապրում, բայց կյանքի դժվարությունները ոչ թե կոտրել, դաժանացրել, չարացրել են մեզ, այլեւ` պնդացրել են, ամրացրել, կոփել, դրա համար էլ կարողացել ենք հաղթահարել դրանք եւ ապրել սիրով, խաղաղ, ներդաշնակ, երջանիկ ու համերաշխ…»,- ասում է 44-օրյա պատերազմի նահատակ Արեգ Ազարյանի կինը` 26-ամյա Հերիքնազ Աղաջանյանը: Հասցրել են չորս զավակ ունենալ, ընտանիքի նորածիններին կոչել տան մեծերի անուններով` պահպանելով ժառանգականության եւ հարգանքի խորհուրդը: Ու երազանքներ պահել իրենց զավակների, իրենց ծնողների, իրենց ապագայի համար…
«2011-ին ծնվեց մեր առաջնեկը` աղջիկ, Արեգը շատ էր երազում, որ առաջնեկը տղա լինի, բայց երբ աղջիկ ծնվեց, շատ ուրախացավ, որ իրենց ծնողի պես սիրող, խնամող եւ իրենցից անբաժան հորաքրոջ` Նորվարդի անունը դնի դստերը որպես շնորհակալություն այն ամենի համար, ինչ Նորվարդ հորաքույրն է արել իրենց` օգնելով ծնողներին պահել-մեծացնել 5 երեխաներին: Երբ հետո մեր առաջին տղան ծնվեց, Արեգը շատ ցանկացավ, որ նրան իր վաղամեռիկ եղբոր անունով կոչի` Անդրանիկ, որ Անդրանիկները մեր տնից չպակասեն, երկրորդ տղային հոր անունով կոչեց… Իսկ երբ 2018-ին ծնվեց մեր չորրորդ երեխան, սկեսուրս չցանկացավ իր անունը տալ փոքրիկին, ասաց` հայկական ժամանակակից մի սիրուն անուն ընտրեք, եւ ինքն էլ առաջարկեց Նարինե անունը… Սրտովս էր…»,-ասում է Հերիքնազը` լացն ու ծիծաղը, ժպիտն ու ցավը իրար խառնած…
Ապրում էին, աշխատում, ստեղծում, երազում…
Նյութը՝ aravot.am-ից
02.12.2021