Մի օր էր մնացել, որ զորացրվեր
Ապրիլի 7-ին Զոլաքարում իր մոր շիրմաթմբի կողքին ամփոփվեց Թալիշից տեղափոխված ենթասպա, պայմանագրային զինծառայող, դիպուկահար Գագիկ Մելքոնյանի դին: Ավելի շուտ՝ արկից մաս-մաս եղած հերոսի մարմինը:
Ականատեսների վկայությամբ, նա մարտական ընկերներին փրկելու համար իր վրա էր ընդունել թշնամու նենգ հարվածները՝ միայնակ կանգնելով հակառակորդի դիմաց: Տասնութ հոգով են եղել, ասել է՝ իջեք ներքեւ, եւ Գագիկի վրա արկ են գցել:
Մայրն հիսունհինգ տարեկան հասակում այս տարվա հունվարին էր հեռացել երկրային կյանքից, եւ ինչպես Գագիկի մորաքույրը՝ տիկին Նադյան էր ասում, չէր դիմանա, եթե տեսներ որդու մահը : Գագիկը ռազմադաշտ գնալուց առաջ այցելել էր մորը շիրմաթմբին, եւ մտադիր էր գալ, գոնե գերեզմանի …բետոնե շրջանակը պատրաստելու:
Չհասցրեց: Ինքը սեւ շրջանակ դարձած արդեն մի քանի օր է՝ դիմավորում է իրենց տուն եկածներին…. Նա տան միակ կերակրողն էր : Նրա խնամքին էին մնացել 27-ամյա հիվանդ եղբայրը՝ Սամվելը եւ 19-ամյա քույրը՝ Ալիսան: Եղբայրն ազատված էր զինծառայությունից, երկու ոտքը տրոմբ է: Վերջինս ասում է, որ ապրիլի մեկին սաստիկ անտրամադիր էր, արտասովոր տխուր, եւ կարծել է, թե մոր հետ կապված հիշողություններն էին: Զանգել էր եղբայրը: Իսկ Սամվելը պատմում է, որ եղբայրը զանգել էր, խոսել, եւ ասել, դիմացեք, ամեն բան լավ է լինելու, կգա, կհոգա ամեն հարց:
Մորաքույրը պատմում է. «Գագիկը շատ խելոք, օրինակելի երեխա էր: Գյուղի, ընտանիքի անդամների կողմից հարգված: Դպրոցում ուսուցիչներն էին գոհ, իսկ Վազգեն Սարգսյան ռազմական ակադեմիայում՝ նրան դասավանդածները: Ակադեմիայից գալուց հետո էլի գնում էր պոստերը: Բոլորին հասնում էր, ամեն րոպե: Քրոջս ընտանիքը չքավոր մարդիկ էին, չունեին աշխատող: Գագիկը երեսունչորս տարեկան էր, ու այդ պատճառով չէր ամուսնացել: Ապրիլի մեկին խոսել էր քրոջ հետ, ասել էր՝ գամ, մամայի գերեզմանը սարքեմ: Մի օր էր մնացել, որ զորացրվեր» :
Մորաքույրն ասում է, թե ինչ-որ մեկը զանգել էր իրենց, ասել, թե այստեղ հեռախոս են գտել, այդ հեռախոսով «մամա» է գրված: Մոր մահվանից հետո Գագիկը հեռախոսի վրա «մամա» -ով էր պահել հեռախոսահամարը: Հետաքրքրվել էին, թե որտեղ է ապրում… Տանից հարցրել էին, թե որտեղ է եղբայրը, պատասխանել էին՝ չգիտենք, գտել ենք չոլերից: Գագիկի եղբայրն ու քույրը գնացել էին մորաքրոջ տուն, լաց եղել, թե զանգել են Գագիկի հեռախոսին, չի պատասխանում: Մորաքույրն ասում է` արդեն տեղյակ էր, եւ նկատելով, որ մորաքույրը լաց է լինում, նրանք հասկացել են ամեն բան: Գագիկն արժանացել է «Արիության մեդալի»:
Տիկին Նադյան ասում է, որ ԼՂՀ պաշտպանության նախարարությունը մեկ միլիոն դրամ, իսկ ՀՀ ՊՆ-ն հինգ հարյուր հազար դրամ է հատկացրել այս ընտանիքին: Մարզպետը հարյուր հազար դրամ է հատկացրել այս ընտանիքին : Սոցիալապես անապահով այս ընտանիքը այդ գումարով կարող է հոգալ միայն գերեզմանատեղի հարցը: Սգո արարողությունները դեռ չեն ավարտվել : Մինչդեռ, տանը ջուր չկա, քույր եւ եղբայրը մահճակալ չունեն, եւ քնում են ոտուգլուխ, ինչպես ասաց Ալիսան: Տան փայտե վառարանում փայտ չկար: Տունը տանիք չուներ: Տեր Գեւորգն ասում է, որ Վեհափառ Հայրապետը բոլոր ընտանիքներին հատկացումներ կանի: Տիկին Նադյան ասում է՝ այստեղ մարդիկ կարտոշկայով են ապրում, կաղամբով, իրենք այդ մի հատիկ կարտոշկան էլ չունեն, որ գցեն հողի մեջ՝ գոյատեւեն: Միջոց էլ չունեն: Գագիկի նկարներն է ցույց տալիս, երդման արարողությունը, նրա խոսքերից՝ «Ավելի լավ է ապրել մեկ օր առյուծաբար, քան տաս օր փիսիկաբար»:
Մոլորված չգիտի, թե ինչպես պետք է խնամի հիվանդ եղբորը: Պատրաստ է անգամ զորամասերում աշխատելու: Տեր Գեւորգն ասում է, որ բոլորն են տխուր, այսօր մեկ այլ հերոսի են ճանապարհ դրել՝ տանկիստ Դավիթ Հայրապետյանին:
Նյութը՝ aravot.am-ից
10.04.2016