Հերոսապատում

Միշտ ասում էր՝ մամ ես քո նվերն եմ

Մաքսիմ Մանուկյան

Միշտ ասում էր՝ մամ ես քո նվերն եմ

 Մաքսիմ Հակոբի Մանուկյանը ծնվել է 2002թ մարտի 8-ին (միշտ ասում էր մամ ես քո նվերն եմ, էլ նվերի մասին չեմ մտածի, բայց ամեն անգամ բոլոր տոներին ծաղկեփունջը անպակաս էր)։ Բնավորությամբ շատ լուրջ ու հասուն էր Մաքսս։ Եթե իրեն ճանաչեիք հաստատ չէիք ասի, որ 18 տարեկան էր։ Երբ հայրս մա հացավ մենք շատ փոքր էինք, Մաքսս 5 տարեկան դեռ չկար, երբ տարիները անցան ու մեծացանք ժամանակի հետ մեր տուն եկողները միշտ ասում էին. «Մաքս տան տղամարդը դու ես»։ Ու իր մեջ էդ խոսքերը նստվածք էին տվել։ Մեր տան տղամարդն էր, մեր լույսն ու հույսը, մեր տունը հենց ինքն էր… Բանակ զորակոչվեց օգոստոսի 14-ին՝ Ֆիզուլիում։ Վերջին անգամ խոսել է հորաքոջս տղայի հետ, ասել է. «Տանը ասա լավ եմ, չեմ ուզում իրանց զանգեմ մաման կրшկոցի ձեներից կանհանգստանա»։ Հեռախոսի մեջ ձայնագրությունները կան վերջին խոսակցությունների, դեռ չենք համարձակվում լսել…

Ընկերները ասում են՝ Մաքսս մի վայրկյան չի վախեցել, շատ խիզախ է եղել, ես էլ համոզված եմ, ինքը վախեցող չէր։ Դեպքը եղել է Սեպտեմբերի 28-ին՝ Ֆիզուլիում։ Շատ էր ուզում գնալ բանակ։ Ընկերները գնացել էին, իսկ իրեն դեռ օր չէին ասել։ Շատ էր շտապում, ուզում էր հետ չընկներ տարեկիցներից։  ԲՈԼՈՐԻՑ ՈՒՇ ԳՆԱՑ ՈՒ ԲՈԼՈՐԻՑ ՇՈՒՏՆ ԷԼ ԵԿԱՎ ՄԱՔՍՍ…

Սովորել է Արտաշատի պետական քոլեջում՝ ատամնատեխնիկ էր։ Քանդակագործության էլ էր հաճախել, մի քանդակ ուներ վրան քանդակել էր ՄԱՆՈՒԿՅԱՆՆԵՐ ու հավերժության նշանը, Մանուկյանները հավերժ են… Ամեն անգամ քանդակին նայելուց աչքերս լցվում են… կիսատ մնացինք։

Մեծ նպատակներ ուներ, շատ բան էր ասում բանակից կգամ կանեմ, մեծ վերելքների էր ցանկանում հասնել ու համոզված եմ կհասներ։ Միշտ պատրաստ էր օգնել ցանկացածին։ Մաքսս բոլորի կողմից շատ սիրված էր ու Իր տեսակով տարբերվող… Մեղադրում եմ ինձ, որ անցյալով եմ խոսում։ Մինչև հիմա չեմ հավատում ու հարմարվում կատարվածի հետ։ Ոնց կարելի է 2 ամսում համակերպել մի մարդու կորստի հետ, ում հետ 18 տարի մանկությունից սկսած մեր քայլերն ենք արել… Երբեք չեմ համակերպվի անցնի 10, 20 թե 50 տարի։ Սիրում էր պահել իր խոստումները, բայց այս անգամ իր խոստման տերը չդարձավ, չպահեց խոստումը…չի լինում չհիշել իրեն, ամեն տեղ Մաքսս է ու իր հետ կապված հիշողությունները…  Ցավը անտանելի է։ Պիտի իր փոխարեն էլ ապրեմ, երբ իմ փոխարեն կրկին սկսեմ ապրել, իր երազանքներն ու նպատակներն եմ իրագործելու… Իր կիսատ թողածն ենք շարունակելու ես ու եղբայրս…

 

Նյութը՝ armnews365.ru-ից
09.03.2021