Նա իմ պաշտպանն էր, ծնողներիս՝ հենարանը
Դավիթ Մխիթարի Համբարձումյանը ծնվել է 1998 թվականի դեկտեմբերի 19-ին, մայրաքաղաք Ստեփանակերտում։ 2005 թվականից հաճախել է Ստեփանակերտի Հայկ Բալասանյանի անվան համար 5 հիմնական դպրոցը։ 2013 թվականին ընդունվել է ագրարային քոլեջ, իսկ 2017 թվականին՝ Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարան, և նույն թվականին ծառայության անցել 2-րդ պաշտպանականում։ Ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել էր կիսատ թողած ուսումը։ 2020 թվականին անցավ աշխատանքի հատուկ ուժային կառույցում՝ որպես գրոհային ջոկատի վարորդ:
«Դավիթը բնավորությամբ շատ ուժեղ, նպատակասլաց, անվախ, ընկերասեր, բարի ու սրտաբաց, աշխույժ ու աշխատասեր, ընտանիքին նվիրված զավակ էր։ Բոլորի կողմից սիրված ու հարգված էր, ուղղակի անհնար էր նրա մարդ տեսակը չսիրելը։ Նա մեր տան միակ տղան էր, իմ պաշտպանը, ծնողներիս՝ հենարանը։ 2020 թվականին Ադրբեջանի կողմից հրահրված պատերազմի հենց առաջին օրից մեկնեց ճակատ։ Առանց որևէ մեկի պարտադրանքի, կամավոր, առանց վախենալու բազմիցս գնացել էր վիրավոր մարտական ընկերներին կռվի գոտուց հանելու նպատակով։ Հերթական անգամ գնաց ու այլևս հետ չեկավ»,-«Արցախպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում պատմել է հերոսի քույրը՝ Ալյոնան։
Դավիթ Համբարձումյանը անմահացավ հոկտեմբերի 5-ին, Եղնիկներում։
ԱՀ նախագահի հրամանագրով՝ նա հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով։
Նյութը՝ artsakhpress.am-ից
17.03.2022