Ռոման Պողոսյան

Ռոման Վլադիմիրի Պողոսյան՝ ապրիլյան պատերազմի անմահ հերոս: Ծնվել է 1979 թ.-ի ապրիլ 12-ին, Արցախի Հադրութի շրջանի Քյուրաթաղ Գյուղում: 3 եղբայր էին, ինքը միջնեկն էր, աշխատասեր, համեստ ու խելոք երեխա է եղել: Դեռ փոքր տարիքից սիրել է զենքի նմանվող խաղալիքներ ու զենք: Պատանեկան տարիներին հաճախ է գնացել որսի և միշտ հաջողություններ է դրսևորել՝ անվրեպ խփել է նշանառության տակ վերցրած կենդանուն:

Արցախյան ազատամարտի ժամանակ նա 13 տարեկան էր, հայրը ծանր վիրավորում է ստացել, մայրը 5 ամիս հոր հետ Երևանի Էրեբունի հիվանդանոցում է եղել ու ընտանիքի հոգսը մնացել է նրա ուսերին: Այդ օրերին նա նամակ է գրել մորը.

 -Մա ջան չշտապես, չմտածես մեր մասին, մնա որքան պետք է, բժիշկներն լսի, պապային լավ խնամի, մենք լավ ենք:

Պատերազմի պատճառով նա ստիպված գյուղից գյուղ էր տեղափոխվել՝ Ուխտաձոր, Մեծ Թաղլար, նույնիսկ հասել Հայաստան՝ Երևան և որ դպրոցն էլ գնացել էր՝ գերազանց էր սովորել: Նա միշտ վստահ էր սեփական ուժերին և գիտակցում էր, որ պիտի դառնա իր հայրենիքին, իր հայրենի լեռնրին պիտանի զավակ: Ու դարձավ:

Դպրոցն ավարտելով ընդունվել է Ստեփանակերտի Գրիգոր Նարեկացի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը: Զորակոչվել է 1998-թ.-ին, Արցախի Ասկերանի շրջանի Հայկազովի բրիգադայում: Ամիսներ անց տեղափոխվել է բրիգադային կից ուսումնական զորամաս՝ սպայական 6 ամսյա դասընթացների: Այդ դասընթացներից հետո, արտահերթ կարգով ստանալով լեյտենանտի կոչում, քանի որ հրաշալի էր դրսևորել իրեն, որպես հրետանավոր տեղափոխվել Ֆիզուլի: 2000 թ.-ին լրացել է նրա  ժամկետային ծառայության ժամկետը, սակայն մեր հերոսը չի զորացրվել, այլ հասկանալով, որ ռազմական ուղին իրենն է՝ մնացել է տեղում աշխատելու զուգահեռաբար սովորելով համալսարանում և ավարտելով այն:

1999 թ.-ին տեղափոխվել է այլ զորամաս՝ հրետանային դիվիզիայում որպես մարտկոցի ավագ սպա:

 2000 թ.-ին ստացել է ավագ լեյտենանտի կոչում և նշանակվել է մարտկոցի հրամանատար: Ծառայել է պարտաճանաչ ու նվիրումով, որի համար էլ արտահերթ ստացել է մայորի կոչում և նշանակվել հրետանու շտաբի պետ:

Ամուսնացել է 2001 թ.-ին գեղեցկուհի Մարինայի հետ՝ նրանց մոտ եղել է սեր առաջին հայացքից, և իրենց համատեղ կյանքում ունեցել են 3 զավակ՝ 2 տղա 1 աղջիկ:

 2006 թ.-ին, լավ ու պարտաճանաչ ծառայության համար մեկ այլ զորամասում նշանակվել է Դ-20 դիվիզիոնի հրամանատար:

 2008 թ.-ին ստացել է փոխգնդապետի կոչում:

 2009 թ.-ին նշանակվել է հրետանային դիվիզիոնի հրամանատար, իսկ հետագայում՝ հրետանու պետ:

 Հերոսածին մոր՝ տիկին Էլմիրայի սրտով չի եղել, բայց նա ասել է.

 -Եթե ես չգնամ, էն մեկը չգնա, երրորդը չգնա, չորրորդը չգնա, բա ո՞վ պիտի գնա:

 2013-2015 թթ.-ին վերապատրաստման նպատակով գործուղվել է ՌԴ՝ Սանկտ Պետերբուրգի «Միխայիլովի անվան ռազմական ակադեմիա», որն ավարտել է ոսկե մեդալով: Մեր հերոսն իր ծառայության ընթացքում եղել է բարեխիղճ ծառայող ու սպա, սիրված թե՛ զինվորների, թե՛ հրամանատարական կազմի կողմից և բազմիցս Է արժանացել պարգևների: ՀՀ-ի կողմից արժանացել է «Անբասիր ծառառայության համար» I, II, III աստիճանի, «ՀՀ ԶՈւ 20 տարի», «Վազգեն Սարգսյան», «Գարեգին Նժդեհ», «ԵԿՄ 20 տարի», ՌԴ «Ուսման գերազանցիկ», «Մեծ հաղթանակ 70» և «Միխայիլովի անվան ռազմական հրետանային ակադեմիայի 155 ամյակին նվիրված» մեդալներով:

 2015 թ-ին տեղափոխվել է Ջեբրայիլի N զորամաս որպես հրետանու հրամանատար:

 Չափազանց գաղտնապահ էր: 18 տարի նվիրեց ծառայությանը և այդ  18 տարվա մեջ 18 նախադասություն չի արտտբերել ծաայությունից: Բայց պատերազմից առաջ կնոջն ասել էր.

 -Եթե ապրիլին չլինի պատերազմ՝ մայիսին հաստատ կլինի: Սահմանին թշնամու կողմից կուտակումներ շատ են լինում:

 Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը հարձակում սկսվեց և առաջինը Լյալյա Իլյագիի բարձունքն էր, որ առնվել էր թշնամու նշանառության տակ: Մեր հերոսն իր զինվորներին և զինընկերներին օգնության չհասնել չէր կարող ու ամսի 2-ին իր 4 սպա ընկերների`Ալեքսան Առաքելյանի, Օնիկ Գրիգորյանի ավագ լեյտենանտ Մաքսիմ Գրիգորյանի և մայոր Սուրեն Մելքումյանի հետ օգնության շտապեց ախոյանի դեմ թեժ մարտ մղող իր զինընկերներին ու զինվորներին: Նրանք մեկնեցին հենց իր մեքենայով, իսկ իր վարորդին հրամայեց մնալ, քանզի հստակ գիտակցում էր, որ մարտի դաշտում վտանգը մեծ է ու չէր ուզում վտանգել մի կյանք ևս: Ինքն այդ օրը տուն էր գալու, չի եկել: Կարող էր չգնալ… Բայց ըստ նրա բնավորության՝ չէր կարող  լինել նման բան: Ու հենց նույն օրն էլ, 2 ժամ տված մարտից հետո,  5 ընկերների հետ հավերժացավ անբաժան ու հավատարիմ ընկերների նման: Նրա մարմինն այն 18 հոգու մեջ էր, որոնց գերի էր տարել ոսոխը: Այն ամբողջությամբ ծածկված էր բեկորներով:

 Փա՛ռք նրա և մյուս սպաների հիշատակին, նրա ու բոլորի առաջ պատվի եմ առնում և խոնարհվում:

 Մեր քաջն ու իր սպա ընկերները հետմահու արգևատրվել են Արցախի «Արիություն» և ՀՀ «Մարտական խաչ» I աստիճանի շքանշանով:

 Մեր հերոսը վերջին անգամ տանեցիների հետ խոսել է ապրիլի 1-ին: Սովորականի նման և ամեն օրվա պես գիշերը զանգել է կնոջն ու երեխաներին, բարի գիշեր մաղթել, ու դա եղել է նրա վերջին զանգը, որ հարազատներն այդ զանգն ու նրա ձայնը պահեին իրենց սրտերում ու հուշերում:

 Մեր հերոսի կինը՝ Մարինան ապրիլի 2-ին լսելով ադրբեջանական կողմի լայնածավալ ռազմական գործողությունների մասին՝ անհանգստացած զանգել է ամուսնուն, բայց այդպես էլ չի լսել այնքան սպասված «ալո»-ն:

Իսկ երեխաները… Կարոտում են իրենց հայրիկին: Մեծը՝ Անահիտը, որ այն ժամանակ 14  տարեկան էր, իսկ հիմա գեղափթիթ օրիորդ է դարձել, հայրիկի զոհվելուց հետո սկսել է ստեղծագործել ու իր հոգու մորմոքն այդպես արտահայտել, մեծ որդին՝ Գագիկը, որ այն ժամանակ  11 տարեկան էր՝ մեծավարի ու լուռ է տանում հերոս հայրիկի կորուստը, իսկ փոքր որդին՝ Գոռը, որ այն ժամանակ 6 տարեկան մանչուկ էր, իր մանկական մտածելակերպով ասում էր.

-Որ վազեմ՝ պապան նկարի միջից ինձ կգրկի: