Որդիս հեռացավ հաղթած
Դժվար է գրիչ վերցնելը…
Դժվար է լուսանկարից պարզ ու ժպտուն աչքերով քեզ նայող լուսավոր այս տղայի մասին անցյալ ժամանակով խոսելը…
Մուրադյանների օջախում ամեն ինչ Սուրենին է հիշեցնում, որդուն նվիրված հուշանկյունում մայրը մեկիկ-մեկիկ խնամքով հավաքել է պատվոգրերը, մեդալները, գովասանագրերը… Ի՜նչ բարձունքների էին հասնելու այս լույսի կտոր տղերքը…
Տան առաջնեկն էր Սուրենը՝ աշխույժ, ժիր, բոլորի կողմից սիրված, կյանքով լի, արեւոտ ժպիտը դեմքից անպակաս: Անակնկալների մեծ սիրահար էր. պապի հետ հազար խանութ կշրջեր, մինչ իր սրտով նվեր գներ մայրիկին, տատին, հարազատներին ու ուրախանար նրանց ուրախությամբ…
Դպրոցում լավ էր սովորում, լավ էլ չարաճճիություններ անում, բայց այնքան համով-հոտով, որ ուսուցիչներն այսօր էլ արցունքոտ ժպիտով են հիշում նրա արարքները:
…Դպրոցից հետո ընդունվեց Ագրարային համալսարան ու զորակոչվեց բանակ: Բանակ գնալուց առաջ եղբոր հետ երկար-երկար զրուցեց, պատվիրեց՝ ուժեղ կլինես, դու ես հիմա տան թևութիկունքը…
Ծառայավայրում էլ ինքն էր շատերին թևութիկունք, հարթում էր ամեն տարաձայնություն: Երբ զորամաս նորակոչիկ էր գալիս, այնքան մեծ հարգանք ու շրջապատ ուներ, որ շատ հաճախ իրեն էին խնդրում, որ դիմավորի: Զինակից ընկերները մեկ-մեկ կատակում էին՝ ամբողջ աշխարհը Արեշցի Սուրոյի ծանոթն է…