«Պապա, չես կարոտե՞լ ինձ»
Արցախում զոհված 29-ամյա Սրապ Ֆաենբերգի Շահինյանը Գյումրիից էր, ամուսնացած էր, ունի 3 տարեկան դուստր: Նրա եղբայրը՝ Արշակ Շահինյանը, 168.am-ի հետ զրույցում պատմեց, որ եղբայրը պարտադիր ժամկետային ծառայության էր անցել Թալիշում, իսկ զորացրվելուց մի քանի ամիս անց աշխատանքի էր անցել ոստիկանությունում, ոստիկանության կապիտան էր:
«Ինքը շատ հանգիստ, բարի, հայրենասեր մարդ էր, ծառայությունից հետո էլ իր անկեղծ ցանկությունն էր, որ դառնար զինվորական, բայց այնպես ստացվեց, որ ոստիկանությունում աշխատանքի անցավ, ասաց՝ շարունակեմ հորս գործը, հայրս էլ երկար տարիներ ոստիկանությունում է աշխատել»,- ասաց զոհված Սրապի եղբայրը:
Պատերազմի հաջորդ օրը ոստիկանությունը ջոկատ է կազմել, որպեսզի մեկնեն ռազմաճակատ, մասնակցեն մարտական գործողություններին: Արշակը պատմեց, որ եղբոր անունը չի եղել մեկնող ոստիկանների ցուցակում, սակայն ինքն է պնդել, որ ավելացնեն ու գնա ռազմաճակատ.
«Սեպտեմբերի 28-ին հավաքը եղավ, իրենց սկզբում տարան Վանաձոր՝ ոստիկանների հավաքատեղի, 4-5 օր զորավարժութուններ են անցկացրել, եղբորս էլ՝ որպես կապիտան և դժվար տեղեր ծառայած և փորձ ունեցող մարդ, գումարտակի հրամանատարի տեղակալ էին տվել: Հոկտեմբերի 3-ին ուղևորվեցին Արցախ: Վերջին անգամ հետը խոսեցի, ասաց՝ ինձ տանում են այն տեղը, որտեղ ծառայել եմ, որ հանկարծ կապի միջոցով ոչ մի բան չիմացվեր: Շատ սիրով գնաց, շատ ուրախ էր, ասաց՝ շատ ուրախ եմ, որ վերջապես իմ սիրած համազգեստն եմ հագնելու, շատ ուրախ էր, որ կարողանալու է զինվորներին օգնել: Ձայնից էլ էր զգացվում, որ շատ ուրախ էր, ասաց՝ պատերազմից հետո մնալու ենք, ծառայենք այստեղ»:
Սրապի այրին՝ Հասմիկ Շահինյանը, մեզ հետ զրույցում պատմեց, որ պատերազմը սկսվելու օրն ինքը երեխայի հետ հայրական տանն է եղել, երբ ամուսինը զանգել, տեղեկացրել է, որ պետք է մեկնի սահման:
«Ասացի՝ մի փոքր սպասի, բանակը կա, պատասխանեց՝ չէ, ես պետք է գնամ, ինքը միշտ է հայրենասեր եղել… Շատ հոգատար հայր էր, անչափ հոգատար, միշտ կողքից ասում էին, որ իր նման պապա չկա, երեխուն միշտ տանում էր, ման տալիս, հոգատար ամուսին էր, հոգատար հայր, ինքը շատ նվիրված էր մեզ: Մի խոսքով՝ կորցրել եմ մի իդեալական ամուսին, բառերը շատ քիչ են, որ նկարագրեմ իր մարդ տեսակը բնութագրելու համար»,- պատմեց Հասմիկը:
Նրա խոսքով՝ ոստիկանների ջոկատը տեղյակ չի եղել, որ Արցախ են մեկնելու, նրանց հայտնել էին, որ պաշտպանելու են Հայաստանի սահմանը Վարդենիսի դիրքերում, սակայն հոկտեմբերի 3-ին անակնկալի էին եկել:
«Մինչև վերջին օրը, մինչև Վանաձորից դուրս գալն իրենք էլ, մենք էլ իմացել ենք, որ Հայաստանի սահման պետք է գնան: Այդ 5 օրը, որ մնացել էր Վանաձորում, շատ ուրախ էր, ժամը մեկ կզանգեր, ասում էր՝ չես պատկերացնի թե ինչ ուրախ եմ, վերջապես իմ սիրած համազգեստը հագա, իմ սիրած գործին եմ, հենց պատերազմը ավարտվեց՝ պետք է մնամ այստեղ»,- պատմեց զոհված ոստիկանի այրին:
Հասմիկը նաև հիշեց, որ իրենց դուստրը քնած էր, երբ հայրը մեկնեց ռազմաճակատ, չի կարողացել «հաջող անել» հորը.
«Ես այդ օրը, որ հայրիկիս տանից եկա, երեխեն արդեն քնել էր ճանապարհին: Հետո էլ, որ 5 օր մնացել էր Վանաձորում, մի օր հարմարացրեց եկավ, որ լողանար հետ գնար, գիշերով եկավ, էլի երեխեն քնած էր, բայց ուղիղ 20 րոպե կանգնեց, երեխուն նայեց օրորոցի մեջ քնած, նոր գնաց, ես էլ ջղայանացա՝ այնպես ես նայում, ոնց որ վերջին անգամ է: Երեխու համար սնիկերս էր բերել, դրեց բարձի տակ, ասաց՝ զարթնի, կտաս, կասես՝ պապան է բերել, ու էլ չտեսավ երեխուն… Օր չկար, որ երեխու հետ չխաղար, չտաներ դուրս, ամեն մեքենա վարելուց երեխուն նստեցնում էր գիրկը, ասում էր՝ հիմիկվանից պետք է մեքենա վարել սովորեցնեմ: Երեխեն ամեն օր հիշում է, ամեն օր հարցնում է հորից, նկարի հետ խոսում է, ասում է՝ պապա, չես կարոտե՞լ ինձ, քնելուց հաջող է անում, ամեն զարթնելուց՝ բարևում»:
Սրապ Շահինյանը զոհվել է հոկտեմբերի 4-ին՝ Շուշիում: Նրա հուղարկավորությունը տեղի է ունեցել հոկտեմբերի 8-ին՝ Շիրակի եղբայրական պանթեոնում: