Էդիկ Աբրահամյան

Արցախյան ազգային – ազատագրական պայքարը ոտքի հանեց շատ-շատերի: Կամավորական ջոկատներում ընդգրկվեցին ոչ միայն երիտասարդներ, այլև շատ տարեցներ: Երբ Էդիկ Աբրահամյանը հիսունինը տարեկան հասակում եկավ անդամագրվելու հայաստանաբնակ թալիշցիների ջոկատին, տղաները հիշեցրին նրան, որ անցել է նրա ժամանակը, և որ հիմա ջահելների կռվելու ժամանակն է: Այդ ժամանակ նա հանգիստ պատասխանեց. «Գյուղը նաև իմն է, և այստեղ ես ունեմ զառամյալ ծնողներ, ով պետք է պաշտպանի նրանց»: Տղաները ոչինչ չունեին առարկելու կամ ավելացնելու:

Էդիկ Աբրահամյանը ծնվել է 1933 թվականին, Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում: Ավարտել է տեղի միջնակարգ դպրոցը: 1952-1955 թվականներին ծառայել է խորհրդային բանակում: Զորացրվելուց հետո վերադարձել է գյուղ և անցել աշխատանքի: 1961 թվականին նա ընդունվում է Ստեփանակերտի գյուղատնտեսական տեխնիկումի «Գյուղատնտեսության էլեկտրաֆիկացիա» բաժինը: 1965 թվականին Էդիկը տեղափոխվում է Երևան և աշխատանքի անցնում <Նաիրիտում>-ում, որպես հերթափոխի վարպետ:

Թալիշի ինքնապաշտպանական կռիվների ժամանակ նա ցուցաբերում է իր տարիքին անսովոր մարտունակություն: Սակայն 1992 թվականի հունիսի 16-ի ճակատամարտը վերջինը եղավ Էդիկ Աբրահամյանի համար: Այդ օրը թշնամին լայնածավալ հարձակում սկսեց Թալիշի վրա` երեք ուղղություններով, և փոքրաթիվ ուժերով մեր տղաներն անզոր էին երկար դիմակայելու թշնամուն: Սկսվեց նահանջը: Թշնամին գրավել էր կարևորագույն բարձրունքները և շարժվում էր առաջ: Մի պահ տղաները նկատեցին, որ չկա իրենց մարտական ընկերը: Այո', նա եկավ պաշտպան կանգնելու իր հայրենի հողին և այդ հողին էլ խառնվեց նրա արյունը:

Էդիկ Աբրահամյանը չուներ արու զավակ, Աստված նրան երկու դուստր էր պարգևել: Եվ վաթսունի «Դռները թակող» մարդը, ընդհառաջ գնալով հայրենասիրական այն մղումներին, որ Արցախի յուրաքանչյուր ընտանիք գոնե մեկ զինվոր պետք է տա Հայրենիքին, մասնակցեց ազատագրական ահեղ պայքարին, դարձավ հայրենյաց զինվոր ու ինքն էլ հավերժացավ հայրենի հողում:

Հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Արիության», Մայրական երախտագիտության մեդալներով և «Թալիշի պաշտպան» հուշամեդալով:

 

Նյութը՝ «Պահապան Արծիվներ» ֆեյսբուքյան էջից