Նարեկը չէր վերադարձել, մարմինն էլ չկար
Նարեկ Աշոտի Բաբայանը ծնվել է 1996 թ. փետրվարի 7-ին Սիսիանի շրջանի Իշխանասար գյուղում: Սովորել է Իշխանասարի հիմնական դպրոցում։ Պարտադիր զինվորական ծառայությունն անց է կացրել Արցախի Հանրապետության Մարտունու զորամասում։ Նորակոչիկ Նարեկը մասնակցել է Ապրիլյան քառօրյա պատերազմին:
Զորացրվելուց հետո Նարեկը ցանկանում էր ապահովել իրեն ու բազմանդամ ընտանիքին, այդ նպատակով մեկնել է Ռուսաստանի Դաշնություն, բայց մեկ տարի չանցած վերադարձել է հաստատակամ որոշմամբ՝ պետք է աշխատել ու ապրել միայն հայրենիքում։
Նարեկը որոշեց ոչ միայն աշխատել հայրենիքում, այլ նաեւ ծառայել հայրենիքին՝ պայմանագրային ծառայության անցավ Սիսական գնդում։
Ծառայակից ընկերները Նարեկի մասին երկար ու հուզված են խոսում, ափսոսում են, որ չկարողացավ իրականացնել նպատակները, որոնցից մեկն էլ ամուսնանալն էր․ «Շատ ցավալի է, որ Նարեկն այսօր մեր կողքին չէ, լավ մարդ ու ընկեր էր, նաեւ լավ որդի, բարի, նվիրված, հասկացող ու նպատակասլաց»։
2020 թ․ սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանը պատերազմ սկսեց․ Նարեկը միացավ Արցախ մեկնող ծառայակիցներին։ Զանգահարում էր, մորը հորդորում չանհանգստանալ, սպասել իրեն, հիշեցնում էր, որ տուն գա նշանվելու է, որ մայրը պիտի իր հարսանիքին պատրաստվի։ Մայրն ապրում էր զանգից զանգ ու սպասում հերթական զանգին։
Բայց հոկտեմբերի 16-ին Նարեկի հեռախոսահամարից զանգահարողը Նարեկը չէր, Նարեկի ընկերն էլ չէր, ընդհանրապես հայ չէր․․․ զանգահարողն ադրբեջանցի էր, ով իր վայրագությանը հագուրդ տալու համար սրտատրոփ հեռախոսը վերցրած Նարեկի մորը զվարթաձայն ներկայացնում էր, թե ինչպես, ինչ դաժանությամբ է սպանել ու քառատել Նարեկին․․․ Մայրն այդ զանգին չէր դիմացել, չէր լսել ամբողջ բարբաջանքը, որ դուրս էր տվել հրոսակ ազերը․․․
Պատերազմը վերջացել էր, բայց Նարեկը չէր վերադարձել, մարմինն էլ չկար․ մայրը մինչեւ 2021 թ․ փետրվարի 10-ը հույս էր փայփայում, աղոթում ու սպասում․․․ Փետրվարի 10-ին ԴՆԹ հետազոտությունը փաստեց՝ Նարեկ Բաբայանը մարտիրոսվել է։
2021 թ․ փետրվարի 12-ին Սիսիանի զինվորական պանթեոնում Նարեկ Բաբայանի աճյունը հանձնվեց հողին։
Նյութը՝ syuniacyerkir.am-ից
29.06.2021