«Տղաս հունվարին պետք է տուն գար․․․»
Պատերազմից հետո՝ մինչև 2020թ․ դեկտեմբերի 17-ը, Կարո Հովակիմյանը համարվում էր անհետ կորած։
Կարոյի հայրը՝ Սարգիս Հովակիմյանը, պատերազմի ընթացքում որդու հետ հեռախոսով զրուցելիս իմացել է, որ նա Ջրականի նորակոչիկների 5-րդ գումարտակի հետ է: Հոկտեմբերի 8-ից հետո, չկարողանալով կապվել նրա հետ, փորձել է տեղեկություն ստանալ որդու գտնվելու վայրի մասին և դիմել է Պաշտպանության նախարարություն։
Կարոն ծնվել է Սիրիայում: Երբ երկու տարեկան է եղել, ընտանիքի հետ տեղափոխվել են Հայաստան, դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է բժշկական համալսարան, մեկ կիսամյակ սովորելուց հետո զորակոչվել է բանակ։ Ծառայել է Արցախում՝ Ջրականի զորամասում, պատերազմի օրերին եղել է 5-րդ գումարտակում, մասնակցել մարտական գործողությունների։ Կարո Հովակիմյանի մասունքները հայտնաբերել են պատերազմից հետո՝ դեկտեմբերի 17-ին։
Երբ Կարոյի հայրը դիմել էր Պաշտպանության նախարարություն որդուց լուր իմանալու համար, նրան հայտնել են, որ 5-րդ գումարտակում Կարո Հովակիմյան անուն, ազգանունով զինծառայող չի եղել, պատճառն այն էր, որ պատերազմից մեկ օր առաջ հանել էին նախկին ստորաբաժանումից, իսկ նորի վրա չէին հասցրել գրանցել։ 2020թ․-ի դեկտեմբերի 17-ին Արցախի զոհվածների և անհետ կորածների որոնողական ջոկատները Հադրութի շրջանի Վանք գյուղից գտել են Կարո Հովակիմյանի մասունքները։
«Դեկտեմբերի 19-ին գնացել ենք Հերացի դիահերձարան՝ տեղեկություն ստանալու, ասացին, որ արդեն բերել են։ Տղաս հունվարին պետք է տուն գար, բայց հունվարին հուղարկավորեցինք»,- ասում է Կարոյի հայրը։
Սարգիսը պատմում է, որ որդին միշտ երեկոյան ժամը 6-7-ին զանգում էր, բայց միայն ասում էր, որ լավ է։
Կարոն հոկտեմբերի 4-ին հոր հետ զրուցելիս ասել է, որ Ջրականը չկա, իրենք նահանջել են Հադրութ։ Սարգիսը հարցրել է՝ շենքային պայմաններում են, թե անտառում, որդին ասել է, որ շենքում են։ Այդ ժամանակ գումարտակը Հադրութ քաղաքի դպրոցում էր։
«Հոկտեմբերի 7-ին, չորեքշաբթի էր, զանգեց ուրիշի համարով, ասաց՝ պապ հեռախոսս տվել եմ տղերքից մեկին, հիմա էդ տղեն չկա, եթե հանկարծ քեզ թուրք զանգի, իրար չխառնվես, իմ հեռախոսն իմ մոտ չի, հարցրի՝ ողջ ա, ասաց չգիտեմ, գնացել են ուրիշ տեղ առաջադրանք կատարելու, ինքը չկա։ Հոկտեմբերի 8-ին ուրիշ մեկի հեռախոսով զանգեց, ասաց պապ, լավ եմ, նորմալ ա ամեն ինչ, հարցրի նույն տեղում եք, ասաց հա, չգիտեի՝ որտեղ են, բայց հետո իմացա՝ Հադրութի դպրոցում են եղել, էդ վերջին անգամն էր, որ խոսեցի տղայիս հետ»,- պատմում է Սարգիսը։
2020թ.-ի հոկտեմբերի 4-ին Ջրականի (Ջաբրայիլ)՝ «Չռիկներ» կոչվող տեղամասից նորակոչիկների 5-րդ գումարտակը նահանջում է Հադրութ և տեղակայվում քաղաքի դպրոցում։ Հոկտեմբերի 9-ի առավոտյան գումարտակը հրաման է ստանում դիրքավորվել Հադրութի մոտակայքում գտնվող «Խուռհատ» բարձունքի վրա։ Հոկտեմբերի 10-ի առավոտյան սկսվում է հրետակոծություն, թիկունքից դիվերսիոն խմբեր են ներթափանցում, գումարտակը կորուստներ կրելով՝ մի քանի խմբով տարբեր ուղղություններով բարձունքից իջնում է դեպի անտառ։ «Խուռհատի» վրա գումարտակի հետ էր նաև ժամկետային զինծառայող Կարո Հովակիմյանը։
Հոկտեմբերի 6-ին գումարտակի հրամանատար Գարիկ Վարդերեսյանին ազատում են պաշտոնից։ Հոկտեմբերի 7-ին նոր հրամանատար է նշանակվում Իշխան Վահանյանը։
Գումարտակի զոհվածների ծնողները նորանշանակ հրամանատարին են մեղադրում «Խուռհատ»-ում զինվորներին միայնակ և առանց կապի միջոցների թողնելու համար։
Իշխան Վահանյանի դեմ քրեական գործ է հարուցվել։ Ըստ մեղադրանքի՝ Վահանյանը, հանդիսանալով ստորաբաժանման ժամկետային և կրտսեր սպայական կազմի ուղղակի պետը, 2020թ. հոկտեմբերի 10-ին՝ ժամը 12:00-ի սահմաններում, «Խուռհատ»-ի վրա տեղի ունեցած մարտի ժամանակ ինքնակամ լքել է վերոնշյալ տեղանքի մարտական դիրքերը:
Այս գործով այժմ դատական նիստեր են ընթանում։ Գործով վկաներ են գումարտակի զինծառայողները, մարտական գործողություններին մասնակցած այլ անձինք, իսկ զոհվածների հարազատները ներգրավված են որպես տուժողի իրավահաջորդներ։
«Հետք»-ն առաջիկայում կներկայացնի Ջրականի նորակոչների 5-րդ գումարտակի պատմությունը։ Գումարտակի հրամանատար Իշխան Վահանյանը կալանավորված է, դատական գործն ընթացքի մեջ է։
09․04․2022