Տիգրանի խոսքերն այսօր էլ ապրեցնող են
Խաչատրյան Տիգրան Արթուրի. ծնվել է 1998 թ. հունիսի 8-ին Գորիսում։
Սովորել է թիվ 2 եւ թիվ 5 դպրոցներում, Գորիսի պետական քոլեջի ատաղձագործական բաժնում։ 2016թ. զորակոչվել է բանակ, ուսումնական փուլում ծառայել է Մուղնու զորամասում, այնուհետև՝ տեղափոխվել Շուշի։
Զորացրվելուց հետո զբաղվել է քանդակագործությամբ։
Տիգրանի մասին մեզ մորաքրոջ աղջիկն է պատմում. «Տիգրանը բացառիկ մարդ էր, նրան կարելի էր վստահել ցանկացած գաղտնիք, նրա հետ կարելի էր գնալ ամենուր, նրանից կարելի էր ակնկալել միայն դրականը:
Նոր էր պայմանագրային ծառայության անցել, դեռ ոչ մի անգամ դիրքեր չէր բարձրացել: Տիգրանն ուզում էր անպայման զինվորական դառնալ: Լավ քանդակագործ էր, կարող էր քանդակագործությամբ գումար աշխատել, երեւի, ինքն իրեն ավելի շատ զինվորական էր համարում:
Երբ սկսվել է պատերազմը, ինքնակամ գնացել է զորամաս, պահանջել, որ իրեն Արցախ տանեն:
Մեկնել է Հադրութ, Կարմիր Շուկա: Հոկտեմբերի 12-ին զանգահարել էր, ասել, որ երեք օր կապի դուրս չի գալու: Օրեր անց նրա սոցիալական կայքերի էջերից ադրբեջանցիները սկսել էին իրենց լուսանկարները հրապարակել: Այդ փաստն ավելի էր ծանրացնում մեր՝ առանց այդ էլ անտանելի ծանր, վիշտը:
Գիտեինք, որ զոհվել է, բայց մարմինն ամիսներ շարունակ գտնել չէր հաջողվում:
Հունվարին տեղեկացանք, որ ԴՆԹ-ն համընկել է: Զոհվելու հանգամանքները մեզ հայտնի չեն: Ոչինչ հաստատ չէ, միայն ենթադրություններ են: Ենթադրաբար որոշել են, որ զոհվել է հոկտեմբերի 15-ին:
Տիգրանը հայրենասեր տեսակ էր: Էությամբ տարբերվում էր հասակակիցներից: Նա բոլորի սիրելին էր, ինքն էլ կարողանում էր բոլորին սիրել: Նա մեր հպարտությունն է, նրա մասին հուշերն անմոռանալի են, նրա խոսքերն այսօր էլ ապրեցնող հատկություն ունեն...»:
Տիգրան Խաչատրյանի աճյունը հողին է հանձնվել Գորիսի նորահիմն զինվորական պանթեոնում՝ 2021 թ. հունվարի 19-ին՝ զոհվելուց երեք ամիս անց:
Պարգեւատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով՝ հետմահու: