Վահագն Մովսեսյան

 Վահագն Դոնիկի Մովսեսյանը ծնվել է  2002թ. փետրվարի 9-ին, Երևանում։ 

Որդու մասին պատմելու, ասելու շատ բան կար, սակայն պատերազմը խլեց բոլոր նպատակները, երազանքները ու որդուն՝ Վահագնին։ Նրա մասին խոսելիս մայրը հիշում էր․ «Շատ խղճով երեխա էր․ ինքը իրեն նեղություն տալով՝ իր ընկերներին, հարազատներին լավություն էր անում. նույնիսկ բանակում կամավոր դուրս է եկել ու գնացել առաջնագիծ։ Իր խղճի համար ինքը զոհվեց։ Վիրավոր ընկերներին տեղափոխելու ժամանակ (15 հոգու տեղափոխել է), մեքենան փչացել է, ցանկացել է օգնել ընկերներին, արկը ընկել է Վահագնի գլխին։

Դպրոցում շատ հարգված էր, ընկերները մինչ այսօր լացում են։ Ուշ ժամի գալիս էր տուն, ընկերներին կանչում էր սուրճ խմելու։ Մինչև նրանց չէր հյուրասիրում, բաց չէր թողնում։ Համակարգչից, մաթեմատիկայից առաջնային էր։ Դեռ ուսուցիչը դասը չէր պատմել, նա իր հետևից ասում էր։ Շատ ընդունակ էր։ Դպրոցում իրեն բոլորը հարգել եւ սիրել են, ոչ մեկին վատություն չի արել իմ տղան։ Իր տատիկի՝ Սուսաննայի մոտ էր շատ մնում, փոքր ժամանակվանից նա է խնամել, քնքշություն տվել։ Տատիկը միշտ իր կողքին է եղել։ Դպրոցը ավարտելուց հետո ավտոդպրոցում է սովորել, որպեսզի ծառայության ընթացքում մեքենա վարի։ Ուզում էր շտապ օգնության մեքենա քշել։ Զանգում ասում էր, որ 5+ եմ ստացել։

Համակարգչից շատ լավ է հասկացել, քանդում հավաքում էր։ Ավտոէլեկտրիկ սովորեց, որ գնար բանակում մեքենաներ սարքեր։ Ասում էր, որ ես ինքս ինձանով առաջ գնամ, ձգտում ուներ։ Մարտունի 2-ում է ծառայել։ Տղայիս ոտքերը վերք էր,հողաթափերով էր ման գալիս․ գեներալը ասում է, որ հողաթափերով ես այսպես վարում, հպարտանոմ եմ քեզանով։ Ու նրան տանում են որպես հետախուզման ջոկատի վարորդ։ Հոկտեմբերի երկուսին պետք է մեքենա եւ վարորդական վկայական տային, որ մեքենան քշեր։ Սակայն պատերազմը խլեց նրա երազանքները, իսկ նրան՝ մեզանից։

Զինվորական դասընթացների էր գնում։ Ամեն օր սպորտով էր զբաղվում։ Անգամ դասարանի աղջիկները նրան նվեր էին տվել՝ զինվոր Վահագնին։ Երեխես դա էլ չտեսավ։ Հուլիսի տասին իրեն տարան բանակ։ Մենք չենք դժգոհել, լավ զորամաս էր։ Զինվորները ասում էին՝ ինքը այնքան խղճով էր, որ իրեն ուղարկած ծխախոտները բաժանում էր զինվորներին, գնում էր չայնիից իր համար առնում էր։

Երբ խոսում էինք, չէր ասում, որ դիրքերում է, որ կամավոր է գնացել։ Երեխեքը մոտիկացել, ասել են, որ մեզ վարորդ է պետք՝ զենք զինամթերք հասցնելու համար, եւ նա կամավոր գնացել էր առանջագիծ։ Պատերազմի օրերին գեներալը հեռախոսը կորցրել էր, լավություն էր արել, ասել էր՝ վերցրեք իմը օգտագործեք, ես հիմա հեռախոս ի՞նչ եմ անում։

Վերջին անգամ զանգելիս մորն ասել է․ «Ո՞նց եք, իմ մոտ ամեն ինչ տոչնի ա, ուզում եմ եղբորս ձայնը լսել»։ Ոնց որ սիրտը վկայում էր։ Տատիկին էր զանգում, ասում էր՝ քեզ լավ նայի, դեռ լիքը բաներ ունենք անելու, կարող է երեք օր չզանգեմ։ Ասացի՝ Վահագ ջան, նման բան չանես, գոնե մի օր զանգի, ասաց խոսք չեմ տալիս։ Խրամատի միջից զանգում, կամաց խոսում էր, որ չլսենք դիրքերում է։ Չեմ կարողանում հաշտվել այդ մտքի հետ։ Զոհվել է Մարտունիում՝ Կամարներում, նոյեմբերի 1-ին։ Քսան օր ման եկանք, չգտանք։ Ամսի քսանին՝ իր քեռու ծննդան օրը, տեղեկություն եկավ, որ չկա․․․ արդեն զոհվել էր։ Վահագնի քեռին էլ էր զոհվել 92 թվականին։ Հետաքրքիր երեխա էր, ուրիշ ձև էր նայում կյանքին, ամեն ինչը լավ էր պատկերացնում, չէր տրտնջում, չէր ասում էս ինչ բանը սենց է․ միշտ լավն էր պատկերացնում ու մտածում,- եզրափակեց Վահագնի մայրը:

 

Նյութը՝ armnews365.ru-ից
14.02.2021