Վահեի երազանքների ընդհատված ուղին
Անի Ավետիսյանն իր էջում գրել է. «Ծնվել մեռնելու համար», «Մուգ նարնջագույն», «Կապույտ արյուն»։ Սրանք Վահեի այն վիպակների վերնագրերն են, որոնք այդպես էլ ավարտին չհասան։ 2001թ.-ի ապրիլի քսանհինգին Երևանում, Մկրտչյանների ընտանիքում ծնվեց ավագ զավակը Վահեն։ Տղան երկու տարեկան էր, երբ ընտանիքը տեղափոխվեց Արմավիրի մարզի Լեռնագոգ գյուղ։ Փոքր եղբոր հոգատարն էր, բարին և պшշտպանը։
Հինգ տարեկանից հաճախեց դպրոց։ Տասնմեկ տարեկանից հաճախում էր անգլերենի պարապունքների և վարժ տիրապետում էր լեզվին։
Տասներկու տարեկանից բանավիճում էր, ուր լավագույներից մեկն էր։ Նա հաճախել է դպրոցում բանավեճի խումբ․․․և հետո իրեն լավ դրսևորելուց հետո եղավ Քոաֆի բանավճի դшտավորներից մեկը։
Սովորում էր ԵՊՀ, Միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետում։ Գրում էր բանաստեղծություններ, խորը իմաստ արտահայտող և տարբերվող։
«Ծնվել մեռնելու համար», «Մուգ նարնջագույն», «Կապույտ արյուն»։ Սրանք Վահեի այն վիպակների վերնագրերն են, որոնք այդպես էլ ավարտին չհասան։ 2019թ.-ի հուլիսի քսանչորսին Վահեն բարձր տրամադրությամբ զորակոչվեց հայկական բանակ։ Մեկ տարուց ավելի ծառայել էր սիրով և կարգապահությամբ, ցավոք սկսվեց պատ երազմը։
Սեպտեմբերի քսանյոթին վիրավորվեց նրանց վաշտի հրամանատարը։ ԵՎ Վահեն այդ պատասխանատվությունը վերցրեց իր վրա ու զորքին առաջ տարավ։ Սեպտեմբերի քսանյոթին Նրանք ետ քաշվեցին, իսկ հաջորդ օրը դիրք ետ վերադարձան առանց զոհերի։ Այդտեղ մոտ երկու հազար թշ նшմու զոհ, Օմարի լեռներից գլորել են ցած։ Սեպտեմբերի29-ի առավոտյան Վահեն տուն զանգեց, ասելով. «ամեն ինչ լավ է»։ Այդ օրը մոտ չորս անգամ զանգեց ու ամեն անգամ ասեց որ ամեն ինչ լավ է և իրենք շատ բարձր են։ Ու հենց այդ օրն էլ անմահացավ Վահեն և շատ ավելի վեր բարձրացավ, հասավ անմահություն։ Որ հայոց խաղաղ երկնքից պաշտ պանի մեր օրերը և հայրենիքը։ Եվ քանի որ վերջապես իրականությունն ավելի լավն է, քան քո երազները և պատկերացումները: Ոնց ասում էր Վահեն, մեր իսկական Հերոսը… Փառք քեզ Վահե Մկրտչյան. Ճանաչենք մեր Հերոսներին: