Ընկերները գերեզմանի մոտ երդվեցին վրեժ լուծել թշնամուց
Արթուր Դանիելյանը ծնվել է 1962 թ. Մարտակերտի շրջանի Թալիշ գյուղում, աշխատավորի ընտանիքում: Հայրը գյուղում հարգված մեխանիզատոր էր, մայրը բժշկուհի: 1979 թվականին ավարտելով տեղի միջնակարգը` մեկնում է Երևան և ուսումը շարունակում թիվ 10 պրոֆտեխուսումնարանում: 1980-1982 թվականներին ծառայել է խորհրդային բանակում, տանկային զորամասում: Զորացրվելուց հետո տեղափոխվել է Հրազդան և աշխատել «Հրազդանմեքենա» արտադրական միավորումում: 1983 թվականին ընտանիք է կազմել, ունի երկու զավակ:
Արթուրը Ղարաբաղյան շարժման ակտիվ մասնակիցներից էր: Այդ տարիներին հայաստանաբնակ արցախցիներն սկսեցին բարոյական ու նյութական աջակցություն ցուցաբերել հայրենակիցներին: Հայստանի մի շարք բնակավայրերում ստեղծվեցին հանմայնքներ և ճշգրտվեցին նրանց աշխատանքները: 1988-1989 թվականներին Արթուրը ակտիվ մասնակցություն էր ցուցաբերում հրազդանաբնակ թալիշեցիների համայնքի ստեղծման գործին: Բայց Արցախի համար այդ տարիներին առաջին անհրաժեշտությունը նրա բնակչության թվաքանակի ավելացումն ապահովելն էր, որը պետք է տեղի ունենար թե նոր ընտանիքների ստեղծման և թե վերաբնակության միջոցով: 1989 թվականին Արթուրը ընտանիքով տեղափոխվում է հայրենի Թալիշ` մշտական բնակության:
Այդ տարիներին, երբ սկսվեցին կազմավորվել կամավորական ջոկատներ, Արթուրը առաջիններից էր, որ մտավ Թալիշի ինքնապաշտպանության ջոկատի մեջ` օրինակ ծառայելով մյուսներին: Գյուղի մարտական ջոկատում Արթուրը կռվեց ու մասնակցեց մի շարք պաշտպանական մարտերի, աչքի ընկավ իր խիզախությամբ ու մարտունակությամբ: Արթուրը անձնուրաց մասնակցում էր հետախուզական աշխատանքներին և թշնամու թիկունքում իրականացվող ականապատման գործողություններին:
1992 թվականի ապրիլի 18-ը մռայլ ու մառախլապատ օր էր: Արթուրը մի փոքրիկ խմբով Ղահիլարի ուղղությամբ անցել էր հետախուզության, երբ դարանակալ թշնամին հանկարծակի հարձակվեց տղաների վրա: Սկսվեց անհավասար ու դաժան մարտը: Տղաները հասկանում էին, որ դիրքերը զիջել չի կարելի, քանզի դա ծանր հետևանքներ կունենար: Ուստի անհրաժեշտ էր կռվել մինչև ջոկատի մյուս տղաները տեղ կհասնեյին: Եվ կար մի պահ, որ Արթուրը կրակը իր վրա վերցնելով, մյուսների համար հնարավորություն ստեղծեց առաջանալու և դիրքավորվելու համար: Շուտով ջոկատի մյուս տղաները տեղ հասան և միացյալ ուժերով կարողացան հաղթանակ տանել ու թշնամուն հետ շպրտել: Այս մարտում քաջաբար զոհվեց Արթուրը, նրա հետ նաև երիտասարդ ազատամարտիկ Անդրանիկը: Երկուսի հուղարկավորությունն էլ կայացավ նույն օրը: Սգում էին հարազատները, ընկերները, սգում էր ամբողջ գյուղը: Ընկերները գերեզմանի մոտ երդվեցին վրեժ լուծել թշնամուց:
Հրազդան քաղաքի այն շենքի բակում, ուր ապրել է նա, բնակիչների նախաձեռնությամբ հուշաղբյուր է կառուցվել` ի հիշատակ Արթուրի: Թող քո կյանքը ջրի նման երկար լինի, Արթուր: Քո հիշատակը հավերժ կմնա բոլորիս սրտերում:
Հետմահու պարգևատրվել է ՀՀ «Արիության», ԼՂՀ «Մարտական ծառայության», Մայրական երախտագիտության մեդալներով և «Թալիշի պաշտպան» հուշամեդալով: